Netgedichten

netgedicht (nr. 919):

Haven

De schepen van geluk
Zinken tot de bodem van de hel
De eeuwig durende droom is stuk
En vormt zonder partner een eenzaam stel

Het heilige vuur laait weer op
Maar laat zich door de tranen doven
De liefde was een strop
Om zo je hart te kunnen roven

De duivels nemen de overhand
En verslaan de goden van het plezier
Ze vormen een onzichtbare band
En laten de deur naar de dood op een kier

Het verdriet vormt een zee
En zal altijd blijven groeien
Op een dag voert het je mee
Dan zal niemand zich meer met jou bemoeien

Ze zullen van je houden wanneer je lacht
Maar elke lach vormt een traan
Zonder humor geen macht
Je zult er alleen voor staan

De schepen varen door
Ze zoeken een veilige haven
Maar iemand was ze voor
Ze moeten stoppen met graven