Afstand

Het vertrek verrast je in een oogwenk
Ergens in december wanneer de dag twijfelt
tussen ontwaken en de sluimer van paarse lucht.
Wanneer men een slordig zeil hijst
Met slingers en handen die wapperen naar haar.

Alhoewel ik toen huiverend over de reling leunde.
Verdraag ik de ruis, de grijze toon van havens niet meer.
‘Ik vertrek’ zeg je en je blijft nog even.
De hoon toont zich aan jouw mondhoeken.

Sinds vorige week waan ik me in een eng sprookje
kruimels in een woud, een schaterlach.
Maar het droombeeld verdampt.
Jouw veren liggen nog vers in het nest.
Een minnaar begrijpt niet alle tekens.

De breuk is een dof bestand.
Ik mis onze avonden en hun vervolg.
In jouw bunker waarin we fluisteren,
door de schietspleten: flarden van het slagveld.
De muren zwellen en wij zweten.

Schrijver: Wimper, 8 januari 2003

wimvandeleenehotmail.com

afstand

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 1.379