Netgedichten

netgedicht (nr. 1.682):

Natte droom

Langs zijn grenzeloze geduld
laat dageraad zichzelf begaan
Zonnebundels meren zacht aan,
haar sluimering in stilte gehuld

We ‘rustten’ hier zo lekker knus,
waren dik en dun voldaan bevriend
Toch, ondanks 'k net heb gegriend,
wek ik haar met m’n zoetste kus

Tongrollend schenkt ze me een gaap,
openheid drenkt zich in door slaap

Straks wakker ik haar nogmaals aan
Verstoor onbewogen ‘t onschuld
met een emmertje nattig tumult;
té lang heb ik reeds droog gestaan