Suikertante

In het pakhuis woont mijn suikertante.
Ze heeft het koud in haar stilte.
Ze broedt op haar gedachten
en een kwaad verdriet mengt zich door de nachten.

Ze gaat alleen naar de markt
tussen het rumoer,
het gekrijs van warm aanbevolen appels.
Maar de liederen van de zigeuner stemmen haar mild.
Ze is verloofd met de burgemeester, alleen zij weet dit.
Hij later.
Verrukt zal hij over het plein dansen.
Zij is een kind met een doos en een strik.

Zon valt in het huis, een heftige vloek
want de middag is te vroeg voor haar.
De poort breekt open, roestig gekriep.
Haar tengere vingers nemen de kaarten
waarboven ze vertelt.

Ze zegt : “Hoor je mijn eerste reutel?”
Zij kleeft snippers aan de muren.
Spreidt ze tot in de hoeken van stof.
Ik moet zwijgen over haar tranen.
Het verwachten zweeft in de zon, een pluisje.
Zij kermt en bindt schakels aan mijn pols.
Ik zie haar rimpels en mijn geschenk.
Zij is rood van de spataders en geeuwt.
Fronsend verbergt ze haar laatste woord.
Haar huid leek op een geploegd veld.

Schrijver: Wimper, 12 februari 2003

wimvandeleenehotmail.com

suikertante

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 4 stemmen 1.068