stompjes schrijven poezie
mijn vingers
zijn al afgebeten
stompjes schrijven poezie
ze kauwen lang
op mijn geweten
slikken doen ze echter niet
mijn teksten blijken
geniaal te zijn alleen
hun geesten weer te klein
ik schrijf met bloed
in ieders hart, dat voelt
vertrouwd en heel apart
ben de blauwe bloem
in het koren, ze maaien maar
die kleur gaat niet verloren
ik zaai letters en
mijn zinnen groeien
uit tot magistrale strofen
de lezer oogst dan
een gedicht dat bloeit
tot poezie naar zijn vermogen
stompjes op het toetsenbord
voordat het scherm donker wordt
heeft de kritikus mij al vermoord
Geplaatst in de categorie: kunst