Netgedichten

netgedicht (nr. 2.288):

Kruisweg

gedreven door nieuwsgierigheid
het onverwachte achter elke glooiing
achter die bocht ginds in de verte

door monotone stap in trance gegleden
geen monnikenkreun of hartsklank, maar
ritmisch gebonk van mijn zware schoenen

laveren tussen lichaam en geest
zoekend naar mijn scherpe kanten
gedachten branden op mijn zolen
een bezeerde pees die schreeuwt om rust
de keuze tussen angst of evolutie lijkt
stap na stap mijn ingewanden te verscheuren

ik dank de Aarde, de dauw en de Zon
met zout korrelend uit huid en ogen
ik voel niet langer asfalt noch aarde
verheven boven de weg van de behoeftige
de stappen die langzaam verstommen
onvrede en woede bloeden uit mijn buik

zonnestralen als een reinigende zondvloed
de bries tussen mijn vingers misschien niet echt
mijn ogen niet langer gebrand op elk detail
maar deinend over de eenheid van het alles
ik ben niet langer hoor - of tastbaar
schrijdend in onzichtbaarheid

bomen kijken me na op mijn tocht
die voert langs dorpen en langs straten
naar mensen die me voeden en laven
me vertellend hoe het hen is vergaan
ze voelen mijn hart dat danst in lichtheid
mijn handen die branden van vuur
ik geef aan hen wiens ogen vragen
en dans op het pad dat huiswaarts gaat