Netgedichten

netgedicht (nr. 2.484):

JAN

Ik zag je niet zo vaak, omdat we vrienden waren
en dan hoef je elkaar niet vaak te zien.
Wat vaker had ook wel gekund misschien,
maar kansen worden meest pas achteraf ervaren.

Jij liet mij zien dat heel veel grote levensdoelen
onecht zijn en kunstmatig opgeboend,
en dat er wordt gezopen en gezoend,
en je wel denken kan, maar beter nog kan voelen.

Je stierf zoals je leefde: onvoorzien,
op jouw manier als altijd bovendien,
het boek nog op je schoot, en naast je de jenever.

Wat jammer dat ik je niet vaker zag,
nu mis ik soms ineens je lied, je lach,
want daarmee raakt de dood vooral de overlever.