inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 2.522):

Nu het stil wordt om mij heen.

Nu het stil wordt en ik ben alleen
geen stem meer tot mij roept.
Als het hart vol heimwee vraagt
waar ging de tijd toch heen?
Als 's avonds laat de slaap niet komen wil,
het bed zo leeg en breed daar is.
Schrei ik hete tranen om het smartelijk gemis.

Als ik roep tot Hem die eeuwig leeft,
o God wat doet dit pijn.
Wil dan naast mij staan,
mijn toevlucht en mijn trooster zijn.
Vouw Uw handen om mij heen,
drogend de tranen die ik ween.

Het is al om hem met wie ik eens ging trouwen
het liefste wat ik ooit bezat.
Op wie ik durfde bouwen,
hij was mijn liefste schat.
Heer ik vouw mijn handen saam
en richt mijn ogen nu naar u alleen.
U roep ik aan in Jezus naam,
nu het stil wordt om mij heen.

Schrijver: Egbert Kruize, 18 mei 2003


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.0 met 21 stemmen aantal keer bekeken 1.868

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
hanneke
Datum:
22 mei 2003
Email:
gerrit_den_hollanderhotmail.com
Erg mooi gedicht. Het is waar wat er staat en dat maken heel veel mensen, denk ik, ook zo door.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)