Brusque
omsloten en gevormd
door woest gebergte
woonde een man
oud en versleten
in een huis van steen
hij kwam er nooit
en zou Brusque nooit verlaten
want deze man
kende slechts de paden
rond zijn stenen thuis
zijn levenswerk muren
scheef als een lach
grimassen van steen
waarmee hij vocht
zolang hij zich herinnerde
met de bergen sprak hij
over de kleine hemel
die ze hem gunden
en leerde van de geheimen
die hem zwijgend omgaven
soms woedden er stormen
in die hoge ronde horizon
zodat zelfs getemd gesteente
hem niet kon behoeden
want kracht is ook kwetsbaar
in deze oude stenen tijd
vandaag en eeuwen terug
verrijzen werken nog langzaam
en verzekert niemand
zich tegen iemand
deze waanzinnige
werd uiteindelijk geveld
door een regen van steen
net nadat de laatste
zijn thuis vervolmaakte
ik hoorde dit verhaal
bij zijn kribbe en zijn graf
waar een hemels lichte lach
echoot tussen het gesteente
en danst met de eeuwigheid
Zie ook: http:// www.rubic.schrijft.nl
Schrijver: rubic, 29 september 2003
Geplaatst in de categorie: individu