Waar droogte huilde
de gouden aarde scheurde open
een anker haakte stil in de grond
schakelde verbinding met de boot
die in droogte nergens drijfveer vond
vanaf de steiger over dorre vlakten
zag ik netten vissen in de lucht
het zwart gespannen sluierspel
als laatste weduwen op de vlucht
uit het niets bracht een jonge visser
gevonden kisten proviand aan boord
zijn sterke schouders tilden de zon
kracht die de warmste liefde toebehoort
hoog boven mij spreidde ik armen
vroeg erbarmen aan overvolle zeeën
schreeuwde de wind tot stormkracht
en brak golven hitte snel in tweeën
gesloten ben ik op de rand gaan rusten
met de eindeloze verte in mijn hand
zag de stroom sijpelen tussen breuken
tot hij schuimend uitbarstte over land
netten vingen het water en haar vis
zeilen lachten vol de wind weerom
de visser dreef af naar zijn geliefde
en keek nog één keer naar mij om
Geplaatst in de categorie: liefde