Weerzien
Weer tesamen na zoveel jaren...
en onze mond is stom.
Is er dan niets te zeggen - kom
laten we eens zien waar we gebleven waren.
't Was in dit Centraal station van Amsterdam,
je had me naar de trein gebracht, in onze ogen
waren de tranen reeds droog, er kwam
geen klacht meer over je lippen, onbewogen
leek je daar in die nauwe couloir
nu alles te aanvaarden, zo'n gemakkelijk afscheid,
geen kus meer, alleen: bonsoir,
toen de conducteur kwam zeggen 't was tijd.
Die trein heeft mij wel heel ver weggebracht,
een reis die maar geen einde wilde nemen;
de avond ging ongemerkt over in de nacht
en heel mijn reis is het nacht gebleven.
Nu ziet hetzelfde station ons hier weer staan:
de reis voorbij, het leven - gedaan.
Inzender: Nelleke, 21 november 2003
Geplaatst in de categorie: afscheid