inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 3.892):

Liefdes versluiering

Is dit de liefde, die jij vraagt?
Dochter van sneeuw, een witte mond, vervaagt
Kristallen wenkbrauwen in een gouden maan
Murmurerend water langs een beïepte laan

Ik vertel niets over besterde ogen,
Borsten vol liefdesvuur, en, opgetogen,
Lippen, die door rozen zijn gevoed,
Nachten van wanhoop onder lavendel beddegoed

Ademtochten, met zachte muziek omlijst
Zonomfloerst haar waarin de eeuwigheid herrijst
En niets hoor je over die verre nachtegaal
Zwoele bochten slechts in een meanderende taal

Drogbeelden roepen ze, die zachte lippen
Schepen slaan stuk op die witte klippen
En, verward, zeewier onder de oceaan
Zweven slechts woorden in een onbegrepen baan

Geef mij, in plaats van een luchtgebouw
Wat ik, na de verleiding, nooit meer vertrouw
Een begrijpend hart, loyaal, vol mededogen
Dan zie ook ik mijn dromen onder ogen

Een vrouw, ongebonden door het net van de tijd
Zodat de zinloosheid van de eeuwigheid
Geruild wordt voor een trage ochtendstond
Vol toverkracht, die uit jouw ziel ontstond

Geen magie van woorden, ijl, slechts geluid
- want wie hoort ooit wat de nachtegaal fluit -
Magie van het hart, echt, onverwoord
Daarin leven wij en alleen zo leef ik voort.

Schrijver: Janneman, 25 januari 2004


Geplaatst in de categorie: liefde

3.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 971

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)