Liefdes versluiering
Is dit de liefde, die jij vraagt?
Dochter van sneeuw, een witte mond, vervaagt
Kristallen wenkbrauwen in een gouden maan
Murmurerend water langs een beïepte laan
Ik vertel niets over besterde ogen,
Borsten vol liefdesvuur, en, opgetogen,
Lippen, die door rozen zijn gevoed,
Nachten van wanhoop onder lavendel beddegoed
Ademtochten, met zachte muziek omlijst
Zonomfloerst haar waarin de eeuwigheid herrijst
En niets hoor je over die verre nachtegaal
Zwoele bochten slechts in een meanderende taal
Drogbeelden roepen ze, die zachte lippen
Schepen slaan stuk op die witte klippen
En, verward, zeewier onder de oceaan
Zweven slechts woorden in een onbegrepen baan
Geef mij, in plaats van een luchtgebouw
Wat ik, na de verleiding, nooit meer vertrouw
Een begrijpend hart, loyaal, vol mededogen
Dan zie ook ik mijn dromen onder ogen
Een vrouw, ongebonden door het net van de tijd
Zodat de zinloosheid van de eeuwigheid
Geruild wordt voor een trage ochtendstond
Vol toverkracht, die uit jouw ziel ontstond
Geen magie van woorden, ijl, slechts geluid
- want wie hoort ooit wat de nachtegaal fluit -
Magie van het hart, echt, onverwoord
Daarin leven wij en alleen zo leef ik voort.
Geplaatst in de categorie: liefde