Witte waterlelie
Zij wil niet anders dan
rusten aan ‘t oppervlak
van het uitgestrekte meer
om dobberend te drijven
dus legt zij zich tevreden
als tere bloesem neer
Met open ogen staart ze
tot de ondergaande zon
lokkend op haar wacht
ze vouwt devoot haar
blad’ren toe
"het daglicht maakte
mij zo moe"
klinkt ijl nog in de nacht
Aan de stille waterkant
in het schijnsel van de maan
strekken handen zich vertwijfeld uit
om de schone bloem te plukken
wat niet wil lukken want
de kleine witte waterlelie
is reeds in haar bloei vergaan
Geplaatst in de categorie: overlijden