De wanhoop van vla
Nog red ik het om met gesloten ogen
de rijst te koken en de groente op te bakken.
Om mij heen is het een slagveld, vliegend speelgoed
en het gegil lijkt nooit meer op te houden.
Geen tv zeggen de pedagogen, houd ze gezond
en bied ze uitdaging met boekjes, puzzels, knutselspul.
Maar mijn oogpotlood is uitgelopen en mijn haar
ontoonbaar voor de buitenwereld, gooit de beeldbuis aan.
De pannen staan op tafel, een orkest breekt los,
bestek dat slaat op melaminebordjes, zo hard,
dat ik mijzelf niet meer kan horen schreeuwen.
Ik haat toetjes, kan me geen hapje zelfs herinneren,
maar als de pakken vla op tafel komen breek ik,
tot hun verbazing, een niet te stuiten stroom van tranen.
Geplaatst in de categorie: kinderen