Elf uur ...
Achter in de kamer
bij de grote klok
waar wijzers wijzen
maar nooit weten
leg ik een stukje neer
niet klakkeloos, oh nee,
voorzichtig, even voorbij
het licht, net niet gevangen
door het diepe duister
kun je het even zien
kijk dan toch, kijk dan
je kunt het bijna aanraken
even vasthouden tot de
tijd elf slagen slaat
één tel in dag of nacht
dan straalt licht de klok
en wijst naar boven
waar hemellichamen
samenkomen, één tel,
heel even, mijn hart
aangeraakt...
Geplaatst in de categorie: emoties