inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 5.240):

Elf uur ...

Achter in de kamer
bij de grote klok
waar wijzers wijzen
maar nooit weten
leg ik een stukje neer

niet klakkeloos, oh nee,
voorzichtig, even voorbij
het licht, net niet gevangen
door het diepe duister
kun je het even zien

kijk dan toch, kijk dan
je kunt het bijna aanraken
even vasthouden tot de
tijd elf slagen slaat
één tel in dag of nacht

dan straalt licht de klok
en wijst naar boven
waar hemellichamen
samenkomen, één tel,
heel even, mijn hart
aangeraakt...

Schrijver: metha, 2 augustus 2004


Geplaatst in de categorie: emoties

2.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 564

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)