Klagend klooster
Het klooster lijkt zwijgzaam in vrede
muren hangen oud de schouders krom
zwaar vermoeid tegen elkaar gevleid
hun vensters staren loodloos glas in tijd
waar lijden tocht trekt door ‘t heiligdom
bruine stenen; afbrokkelend verdwenen
gevallen in dwang van eerder slechten
het gedronken bloed versnelt ze tot gruis
verlokken de wind, “breng dit stof naar huis
om onschuldig vermoorden te rechten”
vloeren barsten grillig vertakte scheuren
deuren kreunen het lang vervlogen leed
mos spoedt zich door de lege vertrekken
om het schaamteloos onrecht te bedekken
zich voedend met drijfsporen angstig zweet
het maanlicht schuwt elke nachtelijke ziel
die het waagt om hier avontuur te vinden
geen schijnsel van geest zal hem verjagen
noch zullen kermen waarschuwend klagen
zijn ziel is verdwenen voor het ontbinden
Nooit zal de poort meer openzwaaien
voor de armlastigen in diepste nood
het mens koesterende werk is gegaan
met die keer dat er open werd gedaan
en gebeden verstomden in de dood.
Geplaatst in de categorie: oorlog