Netgedichten

netgedicht (nr. 5.814):

Zoon

Verstrooid rij ik naar school
waar mijn kind reeds op me wacht.
Ik groet hem van ver en zacht
bereikt zijn wedergroet mijn oor.

Hij haalt gezwind zijn tas en hoorn
en roept verheugd: "Een weekje vrij!"
Zijn ogen glanzen en blij
maakt me 't plots besef: mijn zoon

een vreugde die niet verdort
een toekomst die niet verkort
warm als herfstblaren is mijn hart

om zijn leven maar verward
vraag ik me af of zijn gezicht
nog lang zo onbekommerd licht.