Netgedichten

netgedicht (nr. 6.217):

Pa

Toon het me nu
Dat broos en huiverend naakt van jou
Nu we de jaren nog oogsten
Adem in. Laat je borst zwellen
Tot het hemd scheurt
Tot de knopen wegrollen over de vergeten straat
Naar het raster van de riool
Pronk met jouw deinende buik

Kijk naar me
De wijzers van de klok vermalen me

Wanneer is me het moment ontglipt?

Een duel met zus in de badkamer
Op de spekgladde vloertegels
Een doordrenkte handdoek als zweep
De wet van de jungle aan mijn kant
Terwijl jij
Nauwelijks verstoord
Verder, onbestemd ver weg
Over cijfers en rentevoeten boog
Ergens bij een fronsende klant

Misschien wil ik wel jouw talent roven
De kunst van het overtuigen
Met het geduld van de druppel die de steen uitholt
Maar mijn stem is het wachten ontwend
En welt op en sist en borrelt
Een geiser die het ijs breekt

Zelden zag ik iets dat jouw stemming verraadt
De blos bleef onderhuids
De traan was naar de klier verbannen.

Vormt dat het raakvlak?
De vorm van onze kuiten
De welving van onze rug
De pijn in de onderste wervels
De stuntelige taal van onze handen

Delen wij hetzelfde wapen?
De fluwelen klauw
Die ons in het woekerend woud redt.

Laat me geen getuige worden
Van het verval van jouw vel
Hoe het verschrompelt
Als het vlies van een ballon
Bedekt met levervlekken
En de kalk zich ophoopt in jouw kransslagader

Waarschuw mij voor de roetgeur
In de nasleep van de passie
Spel mij het woord vrouw
Met getuite lippen

Laat ons de verlossing vinden
In een ontluikende glimlach