Afstand
zoals de wegtrekkende zee
in snokjes stuiptrekgewijs
afstand neemt van strand
en vasteland
zo neem ik afstand van jou:
de vloed is uitgewoed
de tsunami van passie
passé
tijden van ebbe strekken
strand tot arena voor verbaal
gevecht beslecht in afweer
en afkeer
in ijzige kilte ontvouwt zich
beklijvend besef van
schrijnend gebrek aan hoop
of houvast
koude krassen als verstilde
getuigen van de basis die
ontbeert, het fondament dat
mankeert
draagvlak blijkt drijfzand mijn
ziel strandt in eindeloze leegte
die ik wieg met kabbelende
gelatenheid
Geplaatst in de categorie: verdriet