Ochtend mijmering
Toch nog zichtbaar in gewone sporen
Zoals muziek en schilderijen
In..., ja, zelfs in rode ochtendgloren
Of in lange staande rijen
Hoe kort van stof ook, het is tijd
Die verandert als een landschap
Waar een reiziger door heen rijdt
Ook als hij loopt, steeds stap voor stap
Maar het grootste deel is nog niet zichtbaar
Van hetgeen in verten op ons wacht
Stil wachten we wanneer we het gewaar
Worden wat zich op ons te dringen tracht
Misschien is het bestaan zelfs eeuwig
Komen wij dus vaker op de oude plaatsen
Dan leeft ons lichaam ook voor eeuwig
Dat we nog wel vaker het leven gaan weerkaatsen
Of verandert, eens, ons vlezig zijn?
Misschien gaat heel ons huidige bestaan
Over in een toestand veel te fijn
Voor onze ogen, die slechts gadeslaan
De wereld is mechanisch vatbaar
Voor veranderingen van massale vorm
De menigte wordt langzaam topzwaar
Als steeds verder schuift de stil geëiste norm.
Iets dat door de tijden onveranderd bleef
Moet uniek en ook bijzonder zijn
Is ook wat ik hoop en zoek, dat ik beleef
Rustig stil te blijven en heel klein
Vaag bemerk ik dat het ware klein bestaat
De essentie door de tijden is geweest
En nog steeds is het geringere formaat
Ruim voldoende voor de goddelijke geest
Geplaatst in de categorie: tijd