Netgedichten

netgedicht (nr. 7.228):

Lentekind

Ik zag eens stralen zonneschijn
in tederheid een bloemknop raken
waardoor er broze blaadjes braken
uit een donzen bedding van satijn

daarin lag stil een kind te slapen
duimend dromend vertederend zoet
haar glimlach zweemde blij gemoed
na het zuchten van ontwakend gapen

toen zij zacht begon te zingen
voelde ik een barend leven
in natuurlijk ritmisch beven
mij met intense kracht omringen

de kleine verdween in gouden gloed
ik staarde haar na met stom verbazen
en hoop dat ‘t beeld nooit zal verwazen
van de Lente…, die ik heb ontmoet