Schroot

Gekooid gevangen in
uren van verwachten
verliest de morgen haar
eerste adem in het
laatste streepje licht

waar duister haakt in
eenzaamheid schuift
de nacht het venster
open en sluipen dromen
nader zacht toegedekt

door een heldere maan
omarmd door reeds
vermoorde gedachten
smoort het donzen kussen
de laatste ijle kreten

Schrijver: metha, 19 juni 2005

methaoudshoornmsn.com

Schroot

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 14 stemmen 734