Netgedichten

netgedicht (nr. 7.607):

De Middellandse Zee

De zee is oud, de zee is koud
de zee lijkt op een wervelwoud
van witgetopte waterbomen
die dansen, springen, spelen, dromen:
de zee is zacht en zoet en zout.

De wind die krols het water streelt
dan met mijn donzig haar wat speelt
brengt koelte in een licht gesuis
van golvenzang en zilt geruis.

De morgen strekt zich luizaam uit
over een strand met zeegeluid
en in een zon waarvan de stralen
doen denken aan de felle halen

Van schilders die dit licht beschreven
dat woest en woedend schijnt te beven
dat leven geeft en leven maakt
en diep mijn ziel en zinnen raakt.

Een zilvervisje, mooi en fijn
vergist zich in dit schuimfestijn
kroelt even op het natte strand
maar vindt al gauw een mensenhand

Die het snel teruggeeft aan de zee:
glashelder water neemt het mee
danst verder: er is niets gebeurd
in groen dat soms naar blauw toe kleurt

Op deze wonderlijke aarde
die ook dit zilvervisje baarde
in zee verzorgt en door laat groeien
in wijdse vrijheid zonder boeien.