Netgedichten

netgedicht (nr. 7.970):

Pantheon

Aan de piazza lag een stip die de stroom brak
Een ader van traag staal kromt zich er rond

In dat lillend hart, die pomp van Rome
Rees de tempel uit zijn rechte hoeken
Gewijd aan Mars en Venus
Genesteld in hun glazige greep

De koepel is een log puiloog
Gestut door wanden van beton
Hun draagkracht fijn berekend

Een lichtkegel valt binnen

De keizer trommelt op de borst
Tot een schicht de koepel trof
Een wervelende vuurwolk, koolstof.
Er woekert een zwarte korst

Hij spreidt een nieuw ontwerp
Te ruim voor de tekentafel
Een bestemming van plundertochten
Een statige prooi voor barbaren

De aardschok schendt het graniet
De zondvloed spoelt de nissen

Een paus graait naar bronsbeslag
Hij laat een kanon smeden voor de engelenburcht

De tempel houdt stand en rust op een ring
-Vrucht van vernuft
Mekka van martelaren-
De druk door bogen verdeeld

Een zuilenschip met zijbeuken
Die naar de marmeren keizers leiden
Drijft roerloos door het midden