Bevlogen
Gebroken waren haar vleugels
maar vliegen, ja verdomme
vliegen wilde zij
opnieuw en opnieuw vloog
zij hoog boven de wolken
langs het dal van druppels
dat gekscherend golvend
leven genoemd werd
koppig in de wind leerde
zij haar beide vleugels
te spreiden als twee armen
zwevend over diepblauwe
meren en haar onstuimige
zee rustte ze soms heel
even uit in korrelig zand
haar snavel stond niet stil
onbegrepen vloog zij verder
stijgend en soms dalend
ging ze weer op haar bek
maar brak geen vleugels
meer, de pennen hadden
zich gehecht aan een
verloren beeld geschreven
met lange witte lijnen
in een donderende lucht
zelden vloog zij laag genoeg
om haar ik te aanschouwen
eenmaal ontweek ze een
blikseminslag, daalde tot
vlak boven het water
zag omgeven door zachte
rimpels haarzelf in lijnen van
de tijd en ja het was goed
Geplaatst in de categorie: verdriet
Iets ergert me, het: ja verdomme, m.i. niet horend qua woordgebruik. Je dicht: ja, het was goed.