Netgedichten

netgedicht (nr. 9.117):

Het eigene

Mompelend en monkelend schrijd ik langs een meer,
boven mij een rood satijnen lucht, rondom mij de stilte,
de oneindige verten, de borende weelde verwarren mij;
ik voel mij sterven en weer herboren worden.

Stil sta ik, laat deez' zuiverheid op mij instromen,
plechtig, met een overdadig gevoel van levenslust,
geniet ik met ademnood van deze aardse kracht,
leg mij neer, en lees de wolkenpracht.

Mijn hart springt op van oeverloze vreugde,
van enkel gevoel in deze wervelende natuur,
ik schep eigen werelden, eigen gedachten.

Mijn ogen tintelen van het fluweelzachte avondrood,
het is alsof de Schepping even stilstaat,
alsof Zij even op een adembenemende wijze op adem komt.
Ik sta op, loop voort door dit paradijs;
van een speling van het Lot ben ik getuige,
van een stilstand, die een einde en een begin is.
Ik ben voorbij het water, het lome, groene water,
de bomen ruisen heupwiegend hun avondlied,
en ik, ik zing en dans mijn eigen ballet.

(1988)