Verhoogd oord
Spaarzaam kruipt het licht voor mij uit
een armlengte verder daagt de horizon
dichtbij en onraakbaar sluit
zich de hemel als een nachtjapon
alle schoonheid is gehuld
in aftasten en geduld
Ik blijf de hoogte zoeken
langs de flanken van verdriet
in de verte wapperen doeken
onzichtbaar achter wuivend riet
de vloer kraakt maar ik schuif voort
zoekend naar het verhoogde oord
Nu draagt het versteende water
het zwaarste bestaan niet meer
zinkend denk ik niet meer aan later
de zon breekt door, de laatste keer
een stil heengaan zonder gekrijs
de toekomst heeft haar stem verloren
Dan ontdek ik onder het ijs
de top van de hoogste toren.
Geplaatst in de categorie: afscheid
mijn beste wensen, kees, en dank voor je beeldenfraaiheid telkens weer.