de vingers knoestig zij schreeuwen naar de lucht spieren als gedraaide ijzeren balken hij roept met brakende mond het onwezenlijk gerucht terwijl gewone lieden rondom hem hene zwalken gepoot op het altaar van stenen blokken blijkt zijn hart al vroeg er uitgeschoten doorzeefd met kogels en licht hij staat verstijfd doch zie…

zij woonde op verstoorde grond tussen klaproos en papaver hier was ooit de aarde zwaar verwond door gevechten en kanongedaver en in de nachten ging ze zoekend rond naar wie nog steeds op wacht stond of met open ogen in een loopgraaf lag te staren zij nam ze allen bij de hand en heeft hen naar de overkant gevaren…

Ons erfgoed is dat wat men ons nalaat, de erfenis van de oorlog een gebeuren wat men haat. Doden ontelbare doden hebben die oorlog tot gevolg gehad, doden die we herdenken. Dat is ons erfgoed en geven we onze kinderen mee. Diezelfde kinderen die geen notie hebben van oorlog en verminkingen. Geen honger kennen geen bominslagen…

in het bevrijdingsjaar klinken dodelijke schoten in de stille bossen van de Woeste Hoeve bij Apeldoorn niemand beseft nog de echo niemand herkent de generaal wiens leven langzaam wegvloeit hij die beschikte over leven en dood wiens pen gedoopt werd in bloed om doodvonnissen te bekrachtigen honderdzeventien mannen kwamen daar verdeeld…

zijn we tot op heden overlevers van een oorlog nooit gevoerd maar wel verwacht geen overwinnaars geen verliezers overlevers zeg het zacht…

Bent u ooit in Mauthausen geweest? In de bus daarheen, geen trein, wordt nu gefeest. Ik heb begrip voor de huidige distantie, maar mijn vader, mijn vader had nooit meer vakantie. De reis terug was een stille tocht en mijn verdriet was op ...…

Een dier kan dier zijn zonder dit te weten een mens... in hemelsnaam! waarom primitiever dan een dier mineraal plant of dier het verschil? een mens martelt dood als bezeten plezier vertel kom op vertel! zonder het te weten.…

jij in je jas van drakenschubben en beenkappen van wolvenbont je fakkelrook laat m’n ogen tranen. en je voetstap teistert deze grond. waar ga je nu je sporen plaatsen? gemarkeerd door angst door bloed en pijn waar zal de jammerklacht van vrouwen je huiveringwekkend welkom zijn? als paarden vonken uit hun ijzers slaan en sterren van hun…

het kon geen oorlog zijn er was melk en brood ze hadden een koe de klok aan de wand tikte gewoon verder vanuit de witte vlek op het behang en vader was stil in zijn urne zo vredig…

Wanneer men een hele wereld ten grave draagt weerklinkt ook niet meer het roepen van de doden. Het kerkhof, door distel en brandnetel belaagd, weerspreekt snel de term 'onder de groene zoden'. Hier heeft de stilte zò de overhand, lieve Heer, dat men zelfs niet Uw taaie tijd voortschrijden hoort. Bezoekers melden zich al helemaal niet meer,…

samen op de roltrap kwart over zeven wijde broek verhult je manke been arm in een mitella zwarte haren kleuren vele tinten grijs breekbaar, gebroken staren blikken in de verte waar zij eenzame leegte vullen met hoop al mijn vragen kennen slechts één antwoord ‘oorlog’, zeg je nauwelijks verstaanbaar snijdt ijzige wind woorden af…

auschwitzmonument onder onze hemel die eens anders was werden zij vernietigd haat doodsangst verstrooide as en rook zes gebarsten spiegels onze hemel is geschonden regendruppels vloeien als menselijke tranen over een gebroken mensbeeld…

o die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veeartsen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen installeren van oceaan…

in een eeuwige beweging verpulvert mars de lente slaat de slinger van de tijd in hersens en weke lijven stille velden beplant met witte kruisen verschijnen na gas en massale dood stenen doodsbloemen met namen de hete tranen van hun geliefden druipen langs koud kil marmer in de beschaamde aarde…

meeuwen krijsen hongerend in vrijheid in de blauwe lucht naar gerechtigheid en vrede de kale kastanje wordt ooit groen in een donker en koud amsterdam na de schrille dagelijkse kreten komen weer de zilveren nachtvogels dreunend de verre dood aankondigen van kinderen die net als ik verlangen naar vrede en een betere wereld…

Noem het nevels van de hel waarin ik wandel wat anders kan doordrongen zijn met kreten van verschrikking en geuren van de dood ik ben ermee omgeven sinds de nacht granaten over mijn geliefden braakte en ik bleef schreeuwen tegen laaiend rood het lichaam dat ik sleep van stap naar stap schijnt wel te zijn maar voelt niet meer dan last van…

alles is relatief voor de soldaat die zo kwetsbaar blijkt te zijn als het commando van zijn oversten zonder overwegingen uitgesproken hem in de armen van de vijand drijft voorbij de uren vol glorie het bespieden van de ander het wachten op wat actie en een blinkend streepje lint na het schrijven van geschiedenis mag hij eenzaam kwijnen…

In de velden van Vlaanderen groeien nog altijd granaten van roest, rotten nog leden en lederen aanhangsels van soldaten. In de velden van Vlaanderen nog altijd een nadorst van dood, drank in de modder gebruikt, pijpen gerookt en over de longen de angst. In de velden van Vlaanderen groeit vaker en vaker het gerieflijk parkeren, het…

Aan de rand van het dorp leunt op zijn speer een rijzige man in een kleurrijk gewaad, het grijze hoofd geheven. Zijn ogen, bleke slakkehuizen bedekt met slijm, vermoeden de rode spiegel van de horizon. Achter hem huilt de wind droge tranen en in lemen hutten kermen ongeboren kleinkinderen.…

daar is bericht uit Afghanistan u kunt trots zijn zegt Dick Berlijn we schieten selectief met scherp op alles wat onverklaard beweegt dat moet want wat anders is Taliban samen met de osad polad en ostad keurige ambtenaren bij ons in de tent met contact-iq en een zak vol geld werken wij hier aan wederopbouw met stille burgers hier van Uruzgan…