in ingetogen evenwicht verweven we de verhalen van toen en nu met elkaar zwijgend nemen we alles het liefste voor lief ware meesters in de beperking…

de bedrieglijke eenvoud van kabbelende woorden korte kale zinnen en gaten in spaarzame verhalen zetten onze verbeelding dik in de verf de dagen van melk en honing bijten zich vast in een zwijgende symbiose verkruimeld bungelen we onder aan de tijdsboog tot het hemelwater ons verlost…

Het is bijna alsof je de zomerse zon achter de horizon hoorde dalen nu je met de blauwe verf van jouw stille liefde jouw geweten kleurt om te overleven onder het maanlicht van de nacht ben jij de mens die jij voor ogen ziet en ook de druppels van de nachtelijke regen blijven dalen in jouw gehoor door het vertrouwde van de regennacht…

we lopen heen en weer tussen heden en verleden in deze heldere zomernacht een reservoir vol vallende sterren kosmische strohalmen voor wie niet kiezen kan onze dagdromen onbeduidend in plaats en tijd hangen aan een ijle draad in de windstille lucht op onnadrukkelijke afstand van de omslag naar pijnlijk verlangen…

de bladeren aan de bomen zuchten onder de vochtige warmte de wind nam een vrije dag in de kalmte van de wegebbende hitte wordt gewacht op de zeepbel in de zinderende lucht de met mos begroeide muren de niet geplukte vruchten in de boomgaard troost van dat wat was de vallende sterren in de maanloze nacht voor wie luistert de magie…

wie verstaat de kunst om het donker hart te vinden het reizend licht te vangen om het te strooien in de ziel wie zal de schepper zijn van dit zachtmoedige meesterwerk…

de nacht hult zich in inktzwarte duisternis het schip mindert zeil in het zicht van de haven de nacht is in uren geteld in de vroege ochtend zet de zon alle zonnezeilen bij het schip, huis zonder plafond, draait mee met het wonderlijke licht…

in deze lange nacht raken onze ogen bij al die duisternis de weg voor even kwijt we leven kort met gesloten ogen in het fluisterend donker in die lange nacht zien we het magisch licht worden we omhuld door stiltes van onuitsprekelijke schoonheid…

Zet mij neer als kind en met dichte ogen weet ik blindelings nog in detail de weg van huis naar school alle namen van straten elke winkel onderweg Maar vraag je nu naar straten in mijn huidige wijk moet ik het antwoord vaak schuldig blijven terwijl ik toch probeer de namen te onthouden De wegen van het geheugen zijn soms ondoorgrondelijk…

en altijd is er de angst voor de wakken in het ijs de zuigende kracht van het drijfzand het verdwalen zonder kompas de diepe put van het verdriet het kantelend woord op de weegschaal de stormen zonder bakens het verliezen van de tijd het breken van de ogen het loslaten van het leven het verdwijnen in het niets de eindeloosheid…

in haar omheinde universum draagt ze het water naar de zee rijgt ze de dagen aaneen verliest ze de tijd uit het oog uit haar bewolkte hart verdrijft ze alle wankele waarheden neemt ze de huilende zee in haar armen weeft ze de rafelige randen van vergeten dromen tot een geheel in vergeten dromen dwaalt ze rond de stoffige gaten…

ook dichters moeten rijpen zoals soms bij goede wijn met jaren van berusting en het dan nog eens proberen je stoeit wat met woorden en ineens heb je iets waar je vrede mee kunt hebben... gedichten schrijf je namelijk niet ze ontstaan soms zomaar wanneer je het niet verwacht dat zijn dikwijls de mooiste en juist die hebben de meeste…

Het geluk met jou is als een intrige bewandeld in een oud schilderij van een slootkant nabij een bos soms ben ik de kwast van jouw beweging en laat jij kleuren los door de groen gerande eenvoud van het bos een andere keer beweer ik dat jij zoals de wolken bent in weerkaatsing op het slootwater terwijl ik mijn worm in zee gooi we kussen…

De talmende rivier heeft vriendschap gesloten met onze familie op de oever hier in het bommelland honingvlinders fladderen vlijtig boven het boomgaard gras wolken werpen schaduw op de wuivende kruinen van de ooftbomen we eten uit eenvoudige handen want het is zomer in de boomgaard en bijen zoemen rond blije kinderen die buiten spelen…

Ik laat me niet stil krijgen door een stel oude dames in een theekransje zij roddelen en broddelen en toch denk ik soms zal ik me maar terugtrekken uit dat eeuwige woordendansje?…

Antwoorden ontbreken tussen muren die barsten ramen zijn geen schilderijen achter deuren die sluiten bomen hebben meer vragen dan eenzame huizen boven kelders vol boeken de goden verzoeken je brengt het verbloemde hart naar de zomer van de antieke boom bij het bloemengraf in doodse stilte deze warme lentedag in maagdelijke warmte omhelst…

Kijk daar komt heer Dood weer aan, met zwarte pij en zeis op pad, om bij hem of haar, na ziekte, ongeluk of zatheid van jaren, onverwijld de ziel te halen. Bij aankomst wordt niet aangeklopt: heer Dood kent zo zijn rechten, er voltrekt zich immers geschiedenis, want wie nog is, is spoedig was, voorbij is al het vechten. Gevraagd naar wat…

Er was een melodie een muziekinstrument een kampvuur en vier onbestemde beelden vervaagden in mijn hoofd de wereld, heel ver weg was een radiostem van mijn lijf verwijderd met iets in mezelf wat niet meer huilen kon riep ik aarde om vrede bij de rivier die mijn verdriet verzoop zongen zigeuners heimweeliederen over alles wat ik…

Zij is geen verzamelaar alles wat ze niet nodig heeft geeft ze weg aan arme mensen die er niets aan kunnen doen de zon is haar geen spiegel maanlicht tovert geen lach om de mond die honger heeft te kunnen troosten hapt ze naar lucht die zuurstof geeft of schrijft ze woorden van volle betekenis in brieven die het licht niet schuwen hier…

met altijd de twijfel van waarom toch weer opnieuw een gedicht geschreven ging ik letters zetten jongleren met woorden en balanceerde ik op de scheidslijn van mistige zinnen doch het is maar de vraag of gedichten schrijven voor het vergeetboek nog wel zinvol is…