Een papieren draak hoog in de lucht wispelturig door de wind bereden, illusie aan een rode draad. Vrijheid? Aan de voet van de berg in de tempel in de rotstuin harkt een monnik rituele arabesken. Saffraankleurig is zijn kleed, een eiland, in een zee van verstening. Minuscule mossen rond een dwergeik in zwart- en goudgelakte schaal:…

Je brak mijn hart en ik bleef opgezadeld met een breuk, waarvan de teller hoop en wachten spelt de noemer wanhoop en verdriet. Ik breek sindsdien mijn hoofd over die breuk: ze is mij te complex ik breek de tanden op negatieve oplossingen als ik imaginaire varianten uitprobeer. Schuilt dan in dit gebreukel slechts een asymptoot, die…

Op verzoek van mezelf En niet van een ander Sta ik open voor suggesties Die mits goed uitgewerkt Er voor kunnen zorgen Dat ik positief verander Elk goed idee Iedere waardevolle tip Die hiertoe bij kan dragen Wordt dankbaar geaccepteerd En gehonoreerd Zonder gemor of verdere vragen Ik voel mij niet te oud Of te groot Om bij te leren…

middelpuntvliedend zweef ik in cirkels om me heen als hoepels dansend op de heupen van een Hawaiaanse vahiné hoe lang kan ik het nog houden, eer de hoepels vertragen en uitgecirkeld langs me afglijden en de beweging sterft op de vloer als de hoepels lossen valt het vat in duigen wijn sijpelt al door de reten, opgezogen door…

Gestadig pompt je hart je bloed bloed is leven, blijven leven, je voelt het ruisen in je slapen als je soms sluimert in de vroege avond, het schemeruur waarop de hond weer weet dat bij een wolf was die met de wolven door de steppen joeg niet enkel klaaglijk builde naar de maan. Maar wie ben jij ? Droom je soms weg, wellicht heel even ?…

"Helden sterven staande in hun laarzen”, dacht hij nog grinnikend en schoot zich voor de kop, gezeten in zijn zetel met enkel witte sokken aan.…

Koudbloedig als hagedissen hebben wij gepaard. Toen zij me grijpen wou ben ik weggevlucht met achterlating van mijn staart.…

Toen zij de bokaal liet vallen en ik wanhopig spartelend en ademhappend trachtte te overleven op de harde vloer dacht zij wellicht dat ik probeerde te bijten en pinde me vast onder de stilettohiel van haar elegante laars.…

Als ik me neerleg bij mijn grenzen, trek ik een muur rondom me op, voel ik me veilig in een wereld die ik meen te kennen. Al wegen onmacht en talmen zwaarder dan lood, zij zijn mij eigen en vertrouwd. Ik weet dat als ik door mijn grenzen breek, de verte nieuwe horizon en tijd onthult, dan ligt de toekomst voor mij open, laaf ik me aan eigen…

geduld is de kunst van het hopen ik hoop dat je mijn geduld niet te lang op de proef stelt…

zoekt de grotvis die blind voor zich uit zichzelf achterna zwemt in de oeverloosheid van tijd de uitweg nog? de merktekens zwemt hij fataal voorbij eindeloze kringen draait hij, eenzame eenzaat tussen lotgenoten die eindeloos kringen draaien. als zij toevallig kruisen -amper een rimpeling- zijn ze reeds voorbij achter blinde…

De berg droomt verkalkte dromen. Zijn kruin is wit, zo past het de eerbiedwaardige grijsaard, die reeds weet en toch nog droomt. Hij droomt het stenen evenbeeld van een geisha op een oude prent met lippen die rood zwijgen. Haar hand sierlijk gereikt, tegemoetkomend als een brug en wachtend. Zij kent het geheim van de lettertekens…

we dansen niet meer -nooit meer- samen toch is de laatste dans voor jou: tot het touw stil hangt als het doek valt is het poppenspel voorbij…

wat me weerhoudt eindelijk een einde te maken aan dit waardeloze leven dat ik niet meer lust Is de faalangst dat het misloopt en het uitzichtloze idee dat ik dan verder moet leven…

laat je niet opjagen je tijd tikt onherroepelijk maar soms stolt hij tot traagheid kan je kijken in jezelf deuren openen melk die momenten van relatieve stilstand ze komen nooit terug water stroomt de berg niet op pluk de vruchten terwijl het nog kan en strooi hun zaden om je heen als kiemen die hopen ooit bomen te worden die tot…

zij kwam binnengeschreden een godin, hautain op torenhoge hakken, in vuurrood avondkleed met bijpassende accessoires: hangers aan de oren parels om de hals en een peperduur merktasje dat ze demonstratief op de toog plaatste ze was verblindend blond en mooi en elegant maar ongenaakbaar arrogant installeerde ze zich aan de bar,…

Losgegespt ligt het kuras op het gras, de helm, vizier omhoog er keurig naast. Het zadeldeken, uitgespreid, nodigt na de wijn en liefde tot vadsig nagenieten 'et in Arcadia ego...' Sluimerlui naproeven: het aaiend lippenspel, het dartel kussen, tong zoekt tong. Die, plots gevorkt, tot in de strot giftig gal ontlaadt het zerpe vuur baant…

Steeds meer word ik Don Quichot de droeve ridder die met onwankelbare hoop als evenwichtsstok op de dunne koord danst tussen waan en werkelijkheid tussen komisch en tragisch in de dooltocht naar Dulcinea, onbereikbaar als de einder wie streeft naar het ongrijpbare in een waanwereld lijkt een schertsfiguur voor wie met beide voeten…

hij las een leven lang het purperen boek der kennis het groot geheim gespiegeld in het zwart van zijn pupillen hij zocht het brandpunt in het pentagram der wijzen de tekens spellend die de maat zijn van het onbegrensde niets het antwoord vond hij in de dood: wisseling van worden en vergaan van iele leegte en steeds herbeginnen…

zoals het hoort op Valentijn tafelen ze in een prijzig eethuis ze zwijgt hij zegt niet veel ze nipt profijtig aan de champagne die hij met grote teugen drinkt ze peutert in de gastronomische bereidingen die hier in krappe porties geserveerd worden hij eet zijn bord leeg en eindigt wat ze op het hare liggen laat hij heeft aangekondigd…