Rommelend gewichtig geluiden in hoekjes verborgen kleinigheid snuitje snuffelend stuiteren knabbelen zonder zorgen tijd Wassende handjes buiten schuld oogjes kralen spiegelbeeld vol wereld glans nieuwsgierigheid en gif dat je het leven steelt…

Ik ben even weggeweest naar de zon en naar het water waar het zand zijn schelpen leest vroeger samenkomt met later Ik ben tot de rand gegaan van mijn voelen en mijn denken heb er op een wolk gestaan zag een engel naar me wenken Ik ben uit mezelf gegleden heb als vogel rondgevlogen zwevend door mijn oud verleden zoekend naar een nieuw…

zij schrijft in haar gebeden hoe dicht zij bij de waarheid is en de leugen heeft gemeden en da's voorwaar geen kattenpis zij noemt in haar gedachten hoe licht zij bij zijn liefde was en dat hij zei te blijven wachten zolang zij maar zijn brieven las zij herinnert zich haar gelofte weer haar plicht en roeping, haar bestaan dus zijn laatste…

Dag Man met de zeis, je hoeft me niet te komen halen voor de reis. Ik heb in het traject een bocht verkleind, wat vouwen in de kaart gelegd. Morgen wordt mijn lichaam opgedregd.…

ik ben de beste dichter mijn werk nog niet geschreven het publiceren van mijn meesterstuk doe ik pas na mijn leven dus vrienden verwacht nog niet van mij dat ik u zal behagen mijn schrijfsels zijn nog enkel spel uit mijn mortale dagen leef lang genoeg, leef mij voorbij lees dan mijn ode aan het leven in gouden letters zal mijn dicht op…

Ik weet niet of het mijn herinnering is waar ik eindeloze straten zie, waar de wind je in het gezicht striemt, blazend, en zie rauwe natte tegels onder voeten hozend het kleed van mijn verafgode begeleider waar ik het spel mee deed "ik zie dat wat jij niet ziet" laat maar waaien…

Ik neem een slok gloeiend hete thee en krab mijn voorhoofd stuk. Pas als onder mijn nagels het gestolde bloed gaat tegenwerken is het genoeg. Nog een slok terwijl een straaltje rood mijn mond passeert. Zet alle zeilen bij om toch op tijd mijn kin te halen. Wordt niettemin onderbroken wanneer mijn tong de taak van spelbreker op zich neemt…

Duizend in één vrouw adel uit een oosters rijk puur, lief en naïef Niemand kan weerstaan haar rol van ster in dromen Ooit zal ze komen als haar tapijtje maar wou…

Ik boetseer je gedachten tot volmaakte beelden van steen. Slechts herinnering bevroren in wensen van ooit en toen. Ik giet je tranen in de palm van mijn hand wring uit de levenslijn. Als was in mijn handen jij was.…

De verdronken emotioniste droogt haar tranen. Ze trekt haar lach aan en baant zich een weg langs weggeworpen dromen en stukgeslagen illusies Niemand ziet haar. Verdwaald in het labyrint van doodgehoopte toekomstdromen uit het verleden. Niemand hoort haar. Zelfs zij zelf niet. Ze leeft in het morgen van gisteren terwijl…

Oberon is mijn naam, Zinderend stroomt toverkracht door mijn aderen naar macht, schittering omkranst mijn zicht als een magisch onweerlicht. Gezeten op mijn hoge troon vannacht, staar ik onbewogen naar gezichten, die smeken met stemmen zacht... en groene ogen die fel oplichten. Ik ben de Oberon van Avalon, de elfenkoning zonder weerga…

hij dronk zijn kopje "thee" in één, twee slokken op en zij schonk heel tevree voor hem een tweede kop zijn ogen gingen bollen de tong hing uit zijn mond zijn hoofd begon te tollen daar lag hij op de grond... ...nooit heeft hij echt geweten wat er toen is gebeurd herinnert zich slechts kreten en kleren, stuk gescheurd... ...toen zij…

op mijn zolder huist een kwast en die schildert al dat grauwe en dat nooit vergeten ouwe tot een kleurrijk mengpaneel ’k hou hem daar nog even vast en ik laat hem rustig bouwen aan mijn nu nog onbehouwen aquarel van ’t luchtkasteel aanstonds vormt zich alle last tot een machtig schilderij -hier sta ik- en -daar sta jij- alles keurig in…

Met de vingertoppen van mijn geest Tast ik de wereld af: Een blinde zonder hond Tikt met zijn lange witte staf Verbaasd schuifel ik verder Onbewust van gapende kraters en kloven Steeds verder door de vreemde velden Anderen roepen woorden die ik moet geloven Als een ziend geboren blinde: Kwijn ik van verlangen te zien Toevallig grijp…

ze zwelgt zijn zinnen zonder zuchten zomaar zondag zal ze zondaar zijn zijn zwaard zal ziedend zaaien zij zal zich zielloos zingen zomaar zonder zelfzucht…

Als op hoog niveau de bazen ontsteken in bizarre drang, het paradijs nochtans verlaten, ontkenning is bewust in zwang. Als water draalt langs kale ruiten, de buitenwereld koud en bang, laat gretig twijfel ampel varen de weg van boven is te lang.…

In kort gehouden zinnen Samengeraapt tot vier Hou ik gevoelens binnen En die zitten me tot hier Tot hier, en niet verder Kan ik de weerzin aan De grens, tussen wolf en mens Bereikt onder volzinmaan…

Ik ben zo bang Dat het niet gaat gebeuren Als een hap lucht Een droom, een vlucht Ik vrees Dat de wereld doordraait Verdort en van steen Met of zonder iedereen Ik ben bang Voor de pijn die komt De tranen die het kost Voor de dood verlost…

Achter het masker Zonder fouten Altijd mooi Pijnloos Afstandelijk En vol begrip Schuilt een mens Geef maar toe…