Ik zonder me af in twee kamers: een van steen -- en een van veel tijd.…

Mijn sleutel past niet in de voordeur van mijn huis -- Mijn vorige thuis.…

haar kamer heeft luiken zij kent de angst voor wat dieper gaat angst om onder het vernis te komen en een eenpersoonsbed zij weet dat er niet één waarheid is dat ze niet anders is dan ze gisteren was de blauweregen bloeit niet altijd één waarheid soms schrijft zij haar met de moed van de maat zonder hoofdletter zwaluwen scheren…

Zilver de hemel, donker en stil de bergen -- alsof ze slapen.…

Fragmenten, mensen even aan het woord, in beeld -- hun verlegenheid.…

Te koop op de markt: hersentransplantaten met -- herinneringen.…

Bij de opkoper schrijf ik levensverhalen -- van de inboedels.…

God verlangt naar rust, de mensen zetten hem steeds -- meer aan het denken.…

Ik zit tevreden thuis, de waterketel zingt -- en de regen tikt.…

vergeeld papier het handschrift verbleekt armzalig rijk overblijfsel van geschreven gedachten…

in eeuwenoud onbestemd verlangen kruipen de trage uren razendsnel voorbij…

De rondzwervende bijtverhalen hechten zich -- aan amputaties.…

ALLEEN, MAAR NIET EENZAAM Jan-Anne heeft voor altijd een zeer klein sociaal netwerk. Altijd is Jan-Anne zeer gewild alleen. Nooit zal hij daarover klagen steen en been. Het voor altijd een zeer klein sociaal netwerk te hebben, zonder vrienden en zonder relatie, is zijn definitieve keuze. Hoe paradoxaal het ook klinkt, om zo te leven vindt hij…

We moeten praten, over schoenen en schepen -- en lekkere trek.…

We roepen heel veel zienswijzen, onderzoeken -- zelden ons standpunt.…

Een vrijdenker denkt aan vragen, de antwoorden -- wil hij niet horen.…

Alles overkomt mij, maar hoe dan ook ben ik -- steeds de hoofdpersoon.…

Opa is kwetsbaar, kijk maar naar het craquelé -- over zijn ogen.…

Geesten zien alles, ook ons, zoals wij hen zien: wazig aanwezig.…

Grote bloedzuigers, na een nacht op ons lichaam -- exploderen ze.…