Terug uit de stad zie ik duidelijk hoe arm -- hier de rijken zijn.…

hoe schraag je in loopgraven een smeulend vuur hoe de geselende wind hoe spalk je gebroken vleugels de lege taal hoe kapotte woorden hoe kijk je naar het gezicht van het gescheurde hart naar de tijd geschoffeld onder stenen hoe aard je op bodemloze aarde in de centimeters van je geheugen je zegt: het is leven het is niets…

De wiebelstoel heeft maar twee poten, en een touw -- naar de zoldering.…

Daar: de Oceaan, en binnen in mij nóg een -- Zonder Vuurtorens.…

Verwonderen mensen zich nog? Ze hebben zoveel -- ooit al eens gezien.…

Zo is het leven, je moet risico's nemen -- en kosten maken.…

O zee van bittere wraak witte haai door de demonen aangeraakt zwemmend zwaard van de dodenboom…

Ze trekt haar jurk op tot haar gezicht en houdt het -- beschaamd verborgen.…

Jij dringt wel voor, maar waarom wil je dat, terwijl -- je ziel achterblijft?…

Jawel, je zei: ik. Hoe durf je! Wat denk je wel! Dat je heel wat bent?…

Niets gaat met een klap naar de knoppen, het gebeurt -- altijd met gekerm.…

We zijn onderweg, en we weten: niet één weg -- leidt naar een eindpunt.…

Toen de maan langzaam verbleekte ontwaakte Hera uit een wulpse droom zedig en traag schikte ze haarzelf in de plooi. Welluidende merelklanken en jubelende leeuweriken streelden haar slaperige oren. Hera’s soezen werd wreed verstoord een woordenbrij gijzelde haar rust kaapte haar dromen. Oeverloos gebabbel had kop noch staart leidde…

Het gedicht opent een raam, waar ik verwachtte -- door een deur te gaan.…

Er trekt een sluier over bos en beemd een koude douche van zuster Pluvia de nicht van Aíolos van Nubia god van de wind reist met haar regen mee Ze spreidt haar zone over 't lage land gezien vanaf de Dom zo'n 80 mijl tot aan de zee, net onder n.a.p. En oostwaarts tot aan goor en enschede daar druilt en mot het net…

In de keuken ligt vaders groene leren tas -- gevuld met dromen.…

de kast staat tegen de muur tafel, stoel en bed staan op hun plaats net als gisteren aan een andere muur hangt een schilderij een paar foto’s op de kast net als gisteren het eten wordt gebracht de koffie, de thee net als gisteren vandaag ben je gisteren vergeten stond die tafel gisteren ook daar vraag je hing dat schilderij…

Als terreur ver weg is, kun je blijven zitten -- op je stokpaardje.…

Ik sliep als een boon in de dop van mijn auto -- in mijn wieg, mijn ei.…

Ik huilde veel, maar stopte daarmee, want het kon -- niemand iets schelen.…