De wervelkolom van een uitgestorven dier: scheepstrap op het strand.…

Ik lig te wachten. Wie zal ik uitnodigen -- als jij niet gauw komt?…

Soms valt er, stoot er iets in huis, waart er een schim -- door de muren heen.…

Geluk bedwelmt je totdat het vervluchtigd is -- als dure parfum.…

Zelfs de mooiste meisjes houden onze zonen niet thuis ....Wij kennen maar de helft ....van hun dromen, niet de andere ....helft die niet uit zal komen Ach, meisjes (arme meisjes) nemen ze ginds wel ....Zonder verplichtingen ....en zonder weerstand ....Tegenstribbelen bloedt dood Ze spugen op hun werkhanden verheugen zich op slaande vuisten…

Onder de vredesvlag is er de meeste vrijheid om de oorlog voort te zetten verwijzend naar bepalingen in het vredesverdrag Er is altijd een verhaal te vertellen over vroeger een tijdperk te kiezen waarin besloten lag wat verloren is gegaan een Gouden Eeuw waar het volk recht op heeft en in zal opstaan: alles komt goed als je maar het…

droom dromen groter dan de ogen van je buik verbreek kettingen sterker soms dan de handen van het hart vonk woorden uit je vurige mond als scherpe kiezels in het zand keer ingekerfde denksels de rug toe vlieg naar verwondering omhels het onbekende met armen oneindiger dan je denken kan…

Dan zal ik niet meer naar adem happen het raam durven openen en het uitschreeuwen ja dan zal ik elke avond zorgeloos mijn kleren uitdoen en ontspannen slapen dan zal ik geen vuurlopen en vaandels meer zien in de musea alleen nog de rode knoppen dan zal ik ongenode gasten ontvangen en alles wat ik wens omdat ik lang geleden nu…

Ik loop met je mee, ik zie wat jij ziet en wijs -- jou aan wat ik zie.…

Onder de ceder voor mijn huis staat een tuinbank -- voor ontmoetingen.…

Ik durf nauwelijks iets te doen, bang van mezelf -- de dupe te zijn.…

Ik ben een doener, geen prater, ik kies ervoor -- om af te wachten.…

wit is de jurk in het stille ochtendlicht wit de wapperende vlag uit de kapot geschoten muur wit de woedende knokkels van vastgesnoerde vuisten wit zijn gevangen geesten in een web van rokerige mist wit is het gelaat dat in de ijle verte staart wit is het lege doek dat wacht op beelden en pigmenten wit de gierende storm…

Een steentje: ik kromp tot het een berg voor me was -- waar ik nu op sta!…

Elk verhaal is waar, ergens ter wereld, en hier -- had het ook gekund.…

De machinist schrikt, en ik ben niet mezelf, mijn duim drukt op de rails Het is een van de triljarden tijdelijke toestanden van mijn bewustzijn waarin alles mag en kan in de kindertijd van het heelal Geen jij of ik hoe echt is dat? Een groene deur is ook maar kunst, gemaakt van een stuk boom, tentoongesteld in pop-up museum aarde…

Mijn geest is leeg gebleven geen stem, geen ingevingen niets goddelijks, alleen wat er al was wat ik gevonden heb Ik pelde, bezag de onwrikbare gedachten waarmee ik ben opgevoed de vele leugens die me binden aan een vals beeld van wie ik ben van ons en de anderen als vreemden van elkaar die ik moet duchten en weghouden met hun gewoonten…

Als jij me verstaat, en dan mijn woorden vergeet, kunnen wij praten.…

Een blauwgeel rariteitenkabinet Begon zijn wereldreis ooit in Zuid-Zweden Bij Elmtaryd, vlakbij Agunnaryd In '43, toen soldaten streden Daar timmerde hij grote tondeldozen Hij was pas 17 en heette Ingvar Toen hij wat kronen kreeg voor z'n examen Begon de jonge Kamprad aan zijn droom Een labyrint voor slapen en voor wonen Voor avond…

Je kind weerspiegelt jouw fouten, kijk daar doorheen -- als je het wilt zien.…