Ze is oud, wriemelt, waaiert voor ze gaat zitten – het stof van de stoel.…

Gisteren galoppeerde er een nachtmerrie door mijn dromen over de bruine paarden die buiten stonden onder de regen van de nacht ik liet haar teugels los draafde met een volle blaas naar de toiletpot die onder een wolkenveld lag te snurken in haar bed slapend kon ik schaapjes tellen en wolven want die waren er ook toen mijn nachtmerrie…

Het meer stroomt over, er is veel te veel water – om zelf te houden.…

de dromer wil veel bereiken en reizen pakt z’n koffer en diploma’s maar met vliegangst gaat het niet wil bergen beklimmen de wereld vanaf de top toe zingen heeft de gevreesde hoogtevrees dus dat wordt hem niet wil wildwatervaren op de meest woeste rivieren zijn probleem hij beheerst de zwemkunst niet wil verdriet vermijden hoopt…

Schoolbesturen kiezen onderwijs op een schaal van ambacht tot tredmolen Met je diploma zoek je van tijd tot tijd een plek waar precies jij past Dat gaat maar door want alles moet draaien op steeds minder mensen De computers rekenen met virtuele aandacht uit hoe dat kan Ambachtswerkers zijn vrijwilligers geworden in musea van vertier…

achter elke dode woont iemand die niet tot leven komt totdat een ander de atlas pakt en speurt naar de plek in de woestijn waar je lichaam lag op een witte label in het vakje leeftijd staat 0 geschreven achter elke dode leeft een verhaal…

Lezend ontmoet ik verre en dode mensen – intiem als buren.…

die kleurenkast met overdaad aan zangtalent en als leuk bedoeld leeghoofdig geklets heeft voor mij afgedaan zo goor en guur al wat ze biedt leven- en inhoudsloos gezwets murw gebeukt door zoveel gezwam en onnozele leukigheid pak ik m’n ransel en m’n hoed niets is er wat me nog scheidt van de echte kleuren en ware betekenisvolle natuurlijke…

De wind heeft haast, trekt de bomen aan hun haren – “Sorry, sorry, echt!”…

Opa kleedt zich uit, verlegen in ondergoed – weer een jongetje.…

Welke erfenis ontvangen de kinderen? – Alleen de toekomst.…

De kleine winkel is donker, de voorkamer – van een oude mol.…

Ik ben niet wakker, ik schuil nog in mijn angstdroom – als een pissebed.…

Mijn poes vouwt zich in de kleine doos, ogen dicht – van welbehagen.…

alles kunnen we verliezen alles raken we ooit kwijt maar alles weten we te bevriezen in gedachten een kleine troost voor de ergste spijt en zij die zijn verloren wachten ons op in de donkere nachten fluisteren dan hun onwaarschijnlijke verhalen over het verdwenen zijn met smachten in menig luisterend geestesoor…

dit is de tijd van angst en moed van wanhoop en van hoop van licht en duisternis van waarachtigheid en nep dit is de tijd van vasthouden en verwaarlozen de tijd van vergeten en herinneren van goed en slecht dit is de tijd van onschuld en vertrouwen wat is tijd wat een tijd…

Ik heb geen zorgen geen andere dan seks en de vraag wat liefde is Hoe houd ik zijn aandacht vast? Ik doe mijn best intelligent en gevat te converseren, maar ik raak het gevoel niet kwijt dat ons huwelijk een spel is In bed staart hij weg van mij tijdens het strelen en het vrijen Hij ziet mijn eenzaamheid niet maar maakt er het beste…

hoeveel slaapwandelende dagen moet een opgesloten mens verzamelen voordat hij leeg is de herinneringen opraken de tijd lang geleden vastliep om stilaan te verdwijnen? hij droomt telkens weer over het herhaalbare het gewone: het bijzondere lied van de merel…

Ach Venus, jij allermooiste waarom durfde je niet beleefd te liegen – wat iedereen zou doorzien? Had Moeder laten winnen die immers in het hart woont – moeders verdienen meer dan wie dan ook liefde en eer Had Verstand laten winnen dat in het hoofd waakt, of slaapt – het is beslist het hoogste goed dat een mens eigen is…

De wind heeft geen zeep om de verhalen te wassen de handen met duizend woorden gemaskerde gezichten alles komt ongecensureerd in onschuldige oren terecht en er zal ook iets van waarheid in alle verhalen schuilen miljoenen letterklanken de menselijke ratio lijkt onbeperkt want achter de vertellingen waait het verhaal van de wind…