in overgave hechten de wortels zich aan de muur de blaadjes houden als dakpannetjes het stenen bouwsel droog twee muskaatvinkjes maken een nest van groene blaadjes een goudvink knipt een blad bij het steeltje af in verbondenheid onvervangbaar voor elkaar…

heerlijk licht. zaterdagmiddag een wemeling van wielen, het haken van pedalen het wringen naar vrijheid geen school meer, geen kerk. 11 kilometer uitwaaien huiswaarts in dulci jubilo. lach mee met zotte kraaien. spurt aan grensplaatjes van dorpen, wind op kop, tong bijna tussen voorwiel toch gewonnen. (voor u lieve meisjes, voor haar…

ga terug in de tijd met de adem van een parelvisser wees de som van herinneringen licht de hielen in donkere dagen reik naar de sterren omarm het geluk van de kleine dingen beroer de oude aardlagen met onvermoede kracht voel het vloeibare verdriet kleur de tuin in met de laatste lichte woorden…

we zijn bouwwerkjes van kwetsbare kwaliteit botjes pezen spieren liefdevol bedekt met zachte huid houden de buitenkant bijeen verleiden en vernietigen houden van de ander en toch vertrekken kunsten die ons drijven die we verstaan kwetsbare bouwwerkjes zijn we een oogwenk in de tijd…

een gedicht is een momentopname uitgedrukt in woorden die de dichter op het juiste ogenblik van zien paraat had verwondering echter is de sluitingstijd van de ogen zoals bij de camera het afdrukken…

Verrezen uit het wijde water Nabij het grote Amsterdam Ligt nu zovele jaren later Nog altijd Pampus, oud en stram Bewapend was het garnizoen Paraat stonden kanonnen Toch is er niemand fier en koen Ooit een gevecht begonnen De Afsluitdijk werd aangelegd En daarmee Pampus' pleit beslecht Want het verwerd ten langen leste Tot slechts een…

in die woordeloze jaren onthecht van plaats en tijd projecteerden zij op de witte plekken hun verlangens naar een land voorbij de horizon tussen beelden en werkelijkheid vervaagden de lagen de eenhoorn! ze zouden hem vinden temidden van al die andere fabelwezens een lang verblijf in de duisternis deed hen het licht vergeten levens getekend…

we moeten het verhaal afmaken maar we willen ook wat langer schuilen in de lege ruimte van zwijgen en nog niets zeggen de tijd valt stil achter een gordijn van onzekerheid we hebben iets in gang gezet de afloop staat vast als laatste verdediger en doelman in één op onvaste grond beland zonder route in een verlaten niemandsland zeldzaam…

ik wilde de winter inkleuren met winterse woorden vrede sluiten met de onverhoedse duisternis ik wilde door muren breken zelfs als alles gesloten zou zijn met andere ogen de wereld beschouwen ijs met handen breken ik wilde het ijzige bewustzijn van de dood tot bedaren brengen…

er was het grijze archaïsche water, de tijd van de vreemde eend in de bijt, het ijselijk gefluister van kristalnachten. of de groeiende kracht van zachte klinkers in woordenmonden, de verlossing van de bandhond, de krijs van de uil, de moed van de muis. weg jankende verslagenen. aarzelend het juichen nu, schittering in oog. Het andere…

ze had de kinderen gedood het huis een fort gebouwd op zand het weerloze achtergelaten in een bolwerk van glas de verontrusting bedekt onder lagen van vage woorden soms begint iets pas met de ontknoping…

de oerkracht van de angst glijdt als een trage trekschuit door het stil gevallen lijf denkt hoofd en dingen stuk wekt de geest uit een schijnbare slaap in de oerkracht van de angst valt het leven dood en ligt het ijskoude water dat het hart omsluit in de oerkracht van de angst…

zwijg maar niet als stilte je teveel is laat woorden maar stromen in diepgang, oppervlakkigheid of wat je maar wilt schreeuw het maar uit als je daar behoefte aan hebt zing het desnoods in alle toonaarden die je maar bedenken kan want het blijft toch wel tussen ons…

de stilte is licht soms zwaar als een storm 's nachts als niets is wat het lijkt spint ze zijden draden om het universum schuurt ze tegen wakkere harten aan de stilte is diep wit als het het onbeschreven blad…

Weet je nog hoe jij mij ooit neerschreef zelfs voordat je me las en ik dacht dat jij een dichter was hij kijkt mij aan en leest me terwijl hij naar de woorden van een vergeten dichter zoekt…

lucht heeft avond legt haar adem over sneeuwland het land der eenzamen. zij jongleren met woorden om ter mooist tot bijna niets. in het laatste licht geen sporen…

in de winterse ochtendkoude staat ze daar omgeven door dikke gekleurde wollenkleding haar lieftallige aanblik spreekt tot ieders verbeelding vanonder haar fel gekleurde muts valt lang sluikhaar elke dag staat ze te staan in weer en wind neemt een pose aan en glimlacht vriendelijk tegen elke passant in haar hand offreert ze vervolgens de daklozenkrant…

ik reis met een steen in mijn twijfelende schoen de andere stapt vastberaden door omdat wij niet anders kunnen ik laat niets anders achter dan de unieke afdruk van mijn onbestemde voeten zegt een stem dat ik plaats mag nemen als ik ergens blootsvoets strand op de wereld?…

vanuit het niets snijdt de zandstorm het leven af het stof omsluit de kieren van het hart onder de zandmuur dringt een zwijgen binnen de snijdende stilte vult de ogen van het kind dat in mij begraven ligt het lang vervlogen huilen dat geluidloos overschaduwd wordt…

Vroeg om een half ei kreeg alleen een lege dop maar toch was ik blij…