ze zwaaide uit haar heupen so soepel mechanisch en galant strak gespierd in een vleesgeworden hoepel, met een uitstraling ver boven mijn stand waar treft je nog zo'n passante waar haar lucht blijft hangen tot ver om de hoek bij het lanterfante(n) en haar vlokken mijn toonbalken vulden met mytische gezangen het was gewoon een straatje om…

ik wil alleen nog tussen mijn geboorte en sterven zweven waar de tijd niet meer op de lijn door anderen is uitgespreid ik wil mijzelf blijven, mij in het heden verweven niet meer in afgehakte spreekuren leven waar de menselijke macht oordeelt over : komt u binnen en dank voor uw komst fijn dat u er was, u hoort nog van ons oh, ik zal uw…

in mijn tuin bloeit de Weigelia hij hurkt bescheiden tussen groter goed en alles wat hij doet is zachte bloemen geven om het even hoe de dag is of gemis, in het doorweven zelfbehoud in mijn tuin groeit de Weigelia, jaar na jaar nu hij de ruimte krijgt en ik hem -voorzichtig- binnen al dat grote, vrijheid heb gegeven heel zijn leven werd…

Uit een tijd dat mijn horloge nog opgewonden werd net als mijn biologische klok die analoog wat achter liep en na iedere kus, waar een hele klus aan vooraf ging, discrepantie van beide weder helften, innerlijke psyche van man en vrouw, verbonden animus als buiten-categorie in vaardigheid van fysiek en tederheid, met of zonder deelbaarheid…

Een rib uit mijn lijf, toen jij achterbleef in de arena van de ziel. Geen wonder dat ik mijn lichaam niet meer vulde, mijn leven niet meer bewoonde, toen ik opnieuw wakker werd. Het kostte mij werkelijk een rib uit mijn lijf, verloren in de mist van het niet meer herinneren hoe ik hier gekomen ben... langzaam, mettertijd vind…

Ik ben in dit script geboren meer stukken heb ik niet nodig, ze stappen uit elk beeldverhaal de rolverdeling lijkt overbodig, hieruit spreekt de verbeelding minder dan het hart, te vaak meerdere scenario’s gekozen balancerend op de vlakken van het zwart en wit, vrees de kracht van elk stuk in iedere set op het schaakbord van…

keek je om naar mij of zag je die vogel daar hij vloog mij voorbij met een fladderend gebaar toch zag ik even in je ogen een tintelende glans was het weloverwogen of vroeg juist ik om een kans de hond trekt je mee zijn lijn staat al strak een rode auto toetert vrolijk, mijn gemoed is weer vlak…

Ze kwamen op de wind van het Noorden, zeven vogels zwart krassend koud uit het hart één voor elke dag van de week zwijgen; negeren; woede; haat; venijn; gif en voor de zondag zelfhaat afgewenteld.... Ik kan mijn bloed wel drinken, dat ik hen hoorde, in hun nest leefde…

Laten we dansen op de tonen, van het zoete leven met elkaar, in een eindeloos ritme, tussen onzekerheid en geborgenheid laten we flaneren over de toppen van werelds golven, op een wankel surfboard van de lusten en de lasten balans zonder werkelijk gevoel vanzelfsprekendheid ontstaat niet zonder reflectie van de eigenheid dus laten…

de tijd is rijp om te oogsten dat houdt ook in het erkennen van de onbereikbaarheid van het ideale hoogste wat ik mij voorstelde telkens door de jaren heen het is aldoor wel grenzen verleggen immers dat drijft een mens voort terwijl om je heen muren worden neergehaald of gevoelens in de grond worden geboord of aan het hart worden gepaard…

Schrijf wat ik niet kan eten, kan bezitten, niet kan schilderen schrijf wat niet stil blijft staan, beschrijf wat ik niet kan kweken, niet kan vangen, niet kan vergeten schrijf wat niet te raden is, te begrijpen om zelf maar te weten, schrijf over wat ik niet omhelzen kon, verwennen of verwijten, schrijf over verwildering, betreuren…

Gezegend zij de jeugd der ouderdom Als hij, gestreeld door jongevrouwen ogen Gekoesterd wordt door jonge vrouwenogen Hun speelse blikken die de zijne roven Hun woorden proeft van lippen al half geopend Gezegend zij hun tere tweede jeugd De surprise in haar vraag gedogend Haar ogen daarbij schaamtevol geloken Zijn antwoorden spontaan…

Ik keek door de bril van bisschop Ernst en alles zag er opeens toch verdomd scherp uit. Zelfs het orgel begon te glunderen doorheen zijn gouden opsmuk. De leeuwen stortten neer en maakten een brullende rondedans. Zonder de borsten van Maria, ik bedoel, de lieve geesten, die ooit in deze kerk aanwezig waren, zich nu aaneensluiten tot een…

Ik heb een brief geschreven, aan een mens die ik in de spiegel tegenkwam, een spiegelbeeld, een zwakke configuratie van yin en yang, queeste naar cognitief evenwicht, slaat door naar een optimist, die uit de goede vijver vist die ander zich tooit als een populist met z’n ego naar binnen gericht en de quota van de waarheid mist ,…

Ach deze tijd, onze tijd van neergang en overgang, scheidt de vroege dauw van de schaduw die we nu vertrappen, morgens opgestart in de late middag al verdampt, zich vast klampt in het tempo van elke hartenklop waarin we mochten hopen, en iedere seconde tart en eindigt ligt de nacht van overmacht een nieuw stelsel als vulsel in…

precies daar op de scheidslijn van kunnen en willen gloeit de rode draad in volledig bewust aanwezig zijn het sust geen geweten vergeten daden vragen toch hun tol goedschiks of kwaad gedacht bij elkaar gebracht voelt alles als de diepte van een grove barst, traag en vol met voeten in aarde wars van wat je wilt gilt het gemoed…

Open communicatie en transparantie zijn de vleugels van het netwerk waar we naar streven. De innovatieve beloning lijkt dé nieuwe ideologische openbaring het onzichtbare zichtbaar te maken op elk pad dat we betreden, de toekomst in lijnen uitzet naar een hemels genot van ruimte maar tevens in wordt beknot het lijkt te zijn voorbestemd…

Wat is er toch in mij gevaren dat ik zo moeilijk leven kan.. Mijn schip vaart steeds op hoge baren, ik ben een droevig man. Stond het in de sterren geschreven of zat het in de moedermelk ? Dat ik ondanks mijn stoere streven vaak als een broze bloem verwelk. Wat is er toch in mij gevaren dat ik mijn nooit geborgen weet. Het wordt niet…

Ik bezing de stemmen maar kan niet zingen, ik beschrijf de schreeuw, die mij de mond moet snoeren, het bestijgt de keel, reanimeert eerdere uitspraken die van buiten naar binnen zijn gekeerd, ik onderga de aderlating die de stilte insemineert, belicht de kleuren van zwartgalligheid in een schater, berijd gestolde tranen van kleinschaligheid…

Beklemming van de realiteit waarvan de kleur naar een vrije keus van denken zich langzaam sluit, worden ook de witste vleugels besmeurd, ongecontroleerd in de thermiek van twijfel, omhelst door pure paniek, tegenstelling van elke diagnostiek, terugblikkend door het matglas van verlaten schimmen, een ongeblust verlangen achterlaat…