de wereld is zo stichtelijk stramienen overzichtelijk de plichten zijn verdeeld maar leven zo, verveelt ik droom mijn werkelijkheden door uit de tijd te treden verleg de grenzen van vandaag raak een hemelsblauwe laag ik schilder felle streken omdat kleuren vaak ontbreken voel de wind als mijn muziek een intenser strelen is er niet…

Het prachtige haar van Renoir Met die zweem van rood De lichtval van van Rhijn Alles doofde en ging dood Ook Toulouse-de Lautrec Quassimodo van het penseel Die liet weinig van Parijs En van haar liefdes heel Henri Matisse ruziede met Seurat Signac’s tranen druppelden op het linnen Wie dronk er van ‘Buffets’ cognac? ‘Munch’ schreeuw was…

het doek is wit een maagdmodel nog niet geopend het licht nog fel een schets met scherpe punt geëtst om tekening te geven met reliëf dat roze scheurt vulbaar openbloeit en in contouren groeit van pijn naar samenzijn creatie roept de schilder als hij zijn model verkleurt en wegzet in een hoek waar op de grond de druppels bloed…

Vergeet voor even de waaier wiens vlagen je horizon liet driften, het spiegelbeeld fluitspelend op herinneringen. Ik vorm je in de groei van nevelig licht dat valt in de stilte van een deuropening. Open je mond vol lach, luister naar mijn veelkleurig stem- geluid - dat beeld geeft aan je donkere omlijsting - en kus onze poëzie…

Kronkelingen die geleidelijk stromen tot een geheel. Schildering van een perfect tafereel binnen een wazige wereld. De richting die vanzelf ontstaat evenals de weg. Waarheid Je voelt ze met de kracht van duizend paarden, dravend door gedachtegangen – hoofd op hol – Echtheid De scherven van eenzaamheid weer bij elkaar tot een pijnlijke…

nadat ik met de regen de woestijn bezoek probeer ik op mijn schildersdoek de ééndagsbloei te vangen het zal er weer om spannen of ik alle kleuren krijg die de natuur voorhanden heeft omdat ze vier seizoenen geeft slechts uren zal een jaar gaan duren waarin de lente zomert en de herfst oogst, de lange winter alles weer verdroogt…

ik wil bloemen zo gaan schikken dat ze spontaan van kleur verschrikken dat ze uit de knop gaan blozen, geurig zullen minnekozen in het groene bladerenbed kies een ruiker of een klein boeket vertel me de kleuren ik meng ze op palet schilder dan linten voor frivoler vertier ik vaas ze in glazen voor doorzichtig plezier…

Haar warmte pluist blossen lokken teint de tinten waarvan haar in ‘t stilleven hartelijke nuances zijn meegegeven die tot in haar timbre zijn doortrokken Haar stem is als pastel zo zacht vermist in aquarelle inspiratie sprekend tot de verbeelding van een geruisloze creatie vervloeid in de adem waarmee ze lacht Vertederend veegt ze krijt…

Niet de persoon die achterblijft op het doek van een schilderij een oneffenheid, een vage vlek maar het gewas, het veld en de lucht die naar verse lijnolie ruikt De geuren die verbanden leggen momenten onvolledig herscheppen een film gekunsteld in kleur beeld voor beeld op een rij Ik bouw jou op uit mij…

de wijn was zuurder dan de druiven oogden in hun glans de schrale grond gaf hen geen kans te zoeten in de zon koude nachten zetten zwaar bevochten sappen niet in suikers om groene bladeren tierden weinig zomer, het scherpe vocht ontwaakte zelfs de dromer maar in de nasmaak proefde je de strijd der elementen het donkerrood…

je bent mijn lentekoningin en zonnebloemt tegen het groen van de cypressen je glooit de heuvels tegen blauw, verstrooit de zon in ochtenddauw als water lijnen raakt de scherpte in kleur vervaagt komt harmonie naar voren in rijpend geel penseel je zacht het wuiven van het koren wolken zijn geboren gelijnd uit losse hand warmte…

Zoals ik je daar zie op de bedauwde aarde je ogen dansend op de grens van vaag vertakte bomen zie ik een flauwe lach Zoals ik je daar zie kent eenzaamheid zijn waarde verwrongen vingers van een mens een trieste vuist vol dromen gevuld met zelfbeklag Zoals ik je daar zie de knieen opgetrokken vanuit het zachte groen verschijnt een ander…

Vandaag heb ik met mijn kleuren gewed, zij verleiden mij tot het vormen, van een beeld vol raadsels. Begrepen of onbegrepen, worden zij geboren, mijn engelen leiden een eigen leven.…

Dit is een nogal hulpeloos portret, dat wat bedoeld is als gezicht is niet echt ontregeld of verminkt. Maar ik, die ernaar kijk, vindt het een dwergengelaat, weliswaar niet qua formaat, maar met de trekken van boosaardigheid en grotbewonerij. Waarom is die streep diagonaal? Er is daarvoor geen reden, tenzij de schilderes - het is een vrouw…

Ik snijd in dit ivoor de glimlach van een bruid en een prauw om mee te varen en een schouder waaraan ik slaap, en een hand die stil wordt als maanlicht in de witte schilfers ivoor, en een oog, en een mond, en een oor, en een voet voor de dans in het maanlicht in de witte schilfers ivoor.…

Seurat was een der grote pointillisten, beheerste de technieken tot-en-met, hetgeen ze in de rosse buurt wel wisten, want daar heeft hij ook menig punt gezet.…