Niets is zo complex of het is terug te projecteren tot een dimensieloos punt de oorsprong van een volmaakt bestaan ‘ik’ als middelpunt van de cirkel ik knoei wat met de straal stel deze op één en meander langs een sinusvormige lijn door een kunde die uiterst rechtlijnig raakt aan mijn ziel sos-castoa overbrugt mijn onbegrip…

even voor half zeven of iets later snelt zij binnen mijn prinses mooier dan ik ooit kan dromen gevatter dan ik ooit zal zijn toch zal de dag ooit komen waarop mijn lijden zich zal lonen en ik haar voor altijd tot mijn koningin zal kronen ----------------------------------------------- geschreven in 1993 - ongepubliceerd…

Dit is examen doen: duizend energieseconden lang uit evenwicht aan gene zijde de doodsrivier: een rij verlegen tafels zonder kandidaten En ik, vanuit doodleuk volwassen zijn schrijf hen vast in de lijnen van mijn hand, opdat wij samen zijn. Daarna kunnen de tafels aan de kant.…

Haar tanden wijken iets terug alsof zij woorden binnen houden wil dit halfuur. Maar er ontsnappen namen, thema's en motieven waaraan ik zin geef door te knikken. Dan mag ze gaan, stikkend, de rug tot roofkat, bloeddorst op de tong. En nu zij op het nippertje ontsnapt wordt ze tot bijtens toe gevaarlijk voor wie haar op de gang vraagt…

In roze wolkjes voel ik mij, schreef het meisje, het kind met de logische ogen. Handen ingetogen schoven een blozend verhaal naar de rand van de tafel. O en nooit sedert Frigga die de wolken spon waren zo teder twee handen. Hoe ik ook mijn best deed het opstel te lezen ik moest: plotseling reizen mijzelf achterlaten in minnen en plussen…

Vóór schooltijd wandelen. Onder mijn laarzen ligt Hollands weiland altijd vlak en groen met koeien die het nog veel vlakker grazen of traag en treurig hun behoefte doen. Later bij het ontbijt krijg ik een visioen: het melkpak draagt van Willy Vandersteen Suske en Wiske zó vrolijk dat ik daarheen wil, de school moet het nu maar eens zónder…

Jij zit de dooie school te overleven daar op dat bankje op dat doodleeg plein; er komen vlokken op je haren sneeuwen als word je zienderogen oud. En klein dalen vanuit de hoogte meeuwen neer op je handen die het brood verdelen Dan laat eindelijk over de eeuwen heen een stem zich uit een verte horen: "Een vrouw, een man, een paradijs…

ik wil niet zweven boven woorden die als geschonken waterwijn valse noot tot vorm akkoorden zo gedwongen waarheid zijn ik wil niet hangen in de lucht van het stormmaal, dor en week gevallen als Gods eigen krijgers na zijn koude donderpreek voor zover ik zeker weet wil ik pennenstreek kwatrijnen vol van wendingen in lijnen terzinen met…