wat is dat toch die verwarring steeds als blijkt het mooiste meisje van de klas had geen bevoorrecht leven…

De dames onder hun kappen Zitten er adem te happen Met hun hoofden bedolven Na het wassen en watergolven Nu komen de tongen los Je ziet het aan de rode blos Hier ben je in vergeten tijd Van warmte en intimiteit In het paleis van kort geluk Met de weggevallen druk Zie je warme stranden En koesterende mannenhanden Nog een lotion mevrouw…

(voor Liu Yu Xin) Ik loop door een bos met bomen van goud en de paden zijn bezaaid met anemonen twintig kabouters brengen een glas wijn en mijn naakte lichaam vindt een meer gevuld met het helderste blauwe water en zeemeerminnen strelen mijn lijf en van een dolfijn krijg ik meer wijn terwijl jij in de verte mij wuift betovert jouw lijf…

indringende kijkers verliezen je geen moment uit 't oog er zijn geen woorden nodig omdat zij van ver komt en beter weet dan weg te kijken hou haar hand vast en vertrouw de weg…

Nobel is haar blik haar gang is meer een zweven ebbenzwart gezicht ze draagt haar torso om te stelen helemaal is echt…

onder haar kekke hoedje kijkt zij kwetsbaar de wereld in de krassen op haar ziel leerden haar in openheid te onderscheiden haar innerlijk licht raakt verborgen schoonheid die zij zacht beroert in haar stilte-uren beschrijft zij wat ze ziet in heldere taal…

zie hen tevreden zitten achter koffie met een koek ze kennen elkaars verhalen alle sores zijn al duizend keren doorgeploegd nooit heeft hen dat verveeld "weet je nog van oom Theo die ons altijd stiekem kneep als hij dacht dat niemand keek"? heden en verleden zijn verweven door duizend kleine draden samen kijken ze…

met haar dansende benen stroomlijnen die in dijen verdwijnen speel ik eb in mijn hoofd en vloed in mijn buik de duik in haar golven is een wanhoopsdaad waar de nacht van vol is loopt zij van over zand in de ogen betovert mijn voeten de zee is rond en zij loopt aan de horizon…

Ze was een kapster uit duizend Inès was haar naam een Spaanse uit Gualdalmar Andalucia flamenco was haar hobby en corrida daar kon je van op aan…

Hoe oud ben je nu al vroeg ik haar negenentachtig antwoordde ze ze trok haar linker wenkbrauw omhoog ze keek alsof ze dieper dacht mijn grootmoeder is honderdenvijf geworden zei ze ze lachte gewichtig ironisch je zag dat ze graag lachte…

(in haar glimlach zweefden vlinders ze braken één voor één uit hun bescheiden glans) in haar handen blinkt een steen zacht gemaakt door broze woorden op een dankbaar stuk papier buiten waar de vogels al mijn loflied hoorden bloeide warmte over alles heen en ik ben klein, ik draag een stil gebed dat vastgezet door haar belofte als…

Als ze de stille hoop die zo vaak ijdel bleek heeft uitgesproken komt haar gevoel, mij nog zo eigen, weer levend in me boven. Verwachting stijgt, tegenslag dreigt... als haar teleurstelling mijn hart bereikt is het of troostend Hanna in me schreit.…

schuw mij even niet in het flitslicht schuilt een leven de vleugels van een veulen de leugens van de rimpels het simpel dartelen van een vrouw zwart is slechts een schone schijn waarin een jeugd verdwijnt…

Zonder twijfel is er geen onrust geen dapper moment om de droom te verkennen jouw avonturen woekeren als onkruid ze vergaan niet, blijven dapper zonder kerk, of economie, bestaan daarom plak ik je vast aan de nagelmaan, mooie vrouw in schemerjurk van ochtenddauw ik vertaal het fladderen van jouw ziel met mijn eenvoudige lichaamsbeweging…

Op beiden is Jakob gesteld. Ze zijn alle twee attractief: Jolanda, die mooi is en lief en Gemma, die zwemt in d'r geld. Voor hem zijn 't begeerlijke vrouwen. Hij is dag en nacht aan het dromen, hoe hij aan z'n trekken zal komen en twijfelt, met wie hij zal trouwen. Hij mijmert maar over geluk. Wie kiest-ie: die schatrijke Gemma of toch…

Ouderdom oh ouderdom, je komt wel met gebreken, maar ouderdom oh ouderdom, het lijkt wel of ik eerder ben bezweken aan allerlei andere zaken dan de leeftijd!…

Ik rust in de St. Jan-van-Lateranen Bij leven was ik Paus in ’t Vaticaan Ik droeg vernieuwende ideeën aan Ging voor de zwakkere parochianen Gerechtigheid voor alle onderdanen Opdat ze zich door ’t leven konden slaan De vakbonden voor hen pal zouden staan Ik zocht vergeefs contact met Anglicanen Schreef wel een aardig aantal encyclieken…

Mijn ziekte duurt nu achtendertig jaar En al die tijd heb ik in U geloofd U hield mij steeds de hand boven het hoofd Gunt U mij rust nu en een dodenbaar Er staat al lang een engel voor je klaar Je zilveren koord wordt zo direct gekloofd Je bent als overrijp, beschadigd ooft En wordt nog eens een heuse martelaar Ik dank u Heer, voor menig…

Oh, help mij, God, ik wil geen heiden huwen Sla mij met ziekte of neem mij als bruid Maak mij afstotelijk, misvorm mijn huid Maak dat de mannen van mij zullen gruwen Maak dat ze mijn kwetsuren zullen schuwen Ik zal u loven met mijn stemgeluid Of kloosterzuster zijn, dag in dag uit Laat uw barmhartigheid mij steeds omstuwen Mijn lieve kind…

Ze droeg een mantel schreeuwerig groen één oorring deed ze meer zei ze…