het stemt droevig de naamloze dode het verzwegen kind de naar binnen gekeerde ogen van de vergeten man de krassende strepen van het rode potlood de verdwenen weg naar huis de dreiging voor het onweer de achtergebleven appels in het gras de leugens van ver weg en dichtbij de donkere toonsoort van nagelaten woorden de droefheid…

De aflandige koers is een verschil in hoogte, een smalle watergang stromend over hellend vlak, merkbaar als een dunne lijn van verhang, als nevelbalsem voor een schrale zon. Het debiet van pijnwater is kracht zonder zwaarte, is hemel tussen aarde en oevers, is dimensieloos als drijven.…

Alles heeft twee zijden de grootste lessen zitten in de diepste dalen Jouw (over)lijden ga ik voor mezelf vertalen naar een boodschap waar ik mee verder kan ZOEK JE PASSIE EN VOLG DIE DAN Niet langer worden opgejaagd door wat anderen van me willen niet langer worden overvraagd door de maatschappij met haar grillen Stop, genoeg,…

Zie ik rijen rechte bomen die keurig mooi op hoge pootjes staan langs nette rechte wegen waarlangs de sloten langzaam gaan. Steden met rechte straten en autos rechts en links bij al die nette rijtjeshuizen en stenig aangelegde tuintjes. En onder al die lijnen van rechtschapenheid vraag ik me af is er nog ruimte voor barmhartigheid…

Zijn lege woorden slokken de ruimte gulzig, stelen momenten. Dat waren de mijne. Als sporen van zijn stroom vervagen, slaat hij wanhopig terug, maar in lucht is er geen houvast. Paniek’rig het laatste woord, Maar geruisloos was zijn val. De stilte kwam en bleek zijn ballast.…

Je kop stoten tegen de winkelruit om je heen kijken of iemand het ziet of zogenaamd niet heeft gezien zelfs dát is niet het geval je probeert het nog eens…

De hele wereld een asiel. Vluchtelingen op de aardkloot geworpen door machteloze goden. Zonder handen, zonder voeten, tandeloos Een touw om niets aan vast te knopen. Een mouw om niets op te spelden. Maar wel een aapje Ja verdomd een aapje.…

de dag is aangeroerd boven de huizen drijven natte ijzeren wolken op straat gaan auto’s aan een onzichtbaar snoer gedreven niet spreken het is al benoemd het gaan regelmatig overslaan van een spatie stilte en dan de vloed van grommend geroes donkere ramen weerspiegelen het verloop alleen gestoord door studenten in een rondvaartboot…

Franse Gold Rush Euforische kreten klinken op. Vechtpartijen rond de oevers voor het beste plekje. Koud, winderig, geen tafeltje dekje. Maar slechts afzien en ontberingen ten top. Dat alles heeft men over voor een grammetje goud. 's Avonds verstijft van 't bukken; teleurgesteld, stram en koud.…

Een buurtbewoner van twee vogelhuizen verderop als vondeling onder het raam ze wou waarschijnlijk zonder te tikken binnen komen één geluk haar borstje was altijd al rood…

Een stalen spiraal Bewoog als een wonder Omhoog Zijn ogen glinsteren Van plezier Ik verklaar wat ik waarneem Maar zie direct De magie vernietigd Moe, met ogen bijna dicht De bocht om gereden In diepe sneeuw Zonder problemen Wie anders dan het Licht Kon zulke hulp hebben gegeven Mijn heldere tekst Maakt diepe sporen Van verdriet…

in de boom zwerven krijsende spreeuwen van tak naar tak door het wijd gespreide huis waar ze wonen opgenomen in een verward gesprek over het uitgesteld vertrek dan als na een schot stort de trillende wolk vleugels los een zwarte vlaag scheert over laag na laag zwenken formaties smal breed elkaar opdelend overvleugelen ver weg vliegen…

wat is de volgende stap, tot welke zee wendt de vloed zich in afwachting van opstand en berusting tot nader tegenbericht, met blikken van; ‘wat nu weer?’ vragenrondes, workshops, dialoogsessies, dagsluiting nu het nog kan zonder gezichtsverlies, bergen in beweging of diepten zonder vaste grond en schimmen die niet verzaken, vlekken…

schepen die op de Elbe varen dragen de kop in de golf het zwarte schip dat laag op het water ligt het hele ruim bevracht meeberekend maar opgegaan schijnbaar van het doel ontslagen op de wijde baan het murmelend spoor dat luisterend aan boord meeloopt van het begin gebogen maar aan het eind weer gesloten boten schuiven langs…

Stad met rafelrandjes Een tram rijdt door het gras En de zee, de zee, altijd dichtbij Nostalgische panden Duinen en strand Lopend naar zee Steeds weer die zee Stad van verhalen Talrijke talen Aan zee begon de herfst vandaag Den Haag…

11000 jaar geleden vingen we al zalm las ik in een bericht en vooral dat 'al' wie toen zalm ving zou niet verbaasd zijn over die tijd die er nog niet was wel over ons die niet weten wat zalm vangen is terwijl je uitkeek over de veenmoerassen en daar doorheen ploeterde met dezelfde koude vingers waarmee je nu iets uit het…

Ogen schaduwen gebroken tijd terwijl de stilte kil de klanken van het woord omvat gedachten vallen in vergeten slechts dat ene blijft in monotoon herhalen klinken wentelt leven tollend steeds benauwder grauwt het hartritme in nood kanker galmt het vonnis en dan denk je ik ga dood tot vanuit de diepste angst een kracht oprijst…

Door schimmen van optimisme omringd en de triestheid van gele tegels ik mis de schijn van nieuw en fris en de rust van duidelijke regels weer even beleef ik de schoonheid van de na-oorlog nog voor het dromen werd bedrogen eerst een plaat, dan klak naar beneden de naald danst er zachtjes op en de muziek kraakt door het stof van de radio-versterker…

Alles is een gedicht de stoelpoot, de bank (zo eentje waar je op gaat zitten, of even lekker op gaat pitten) mooier wordt het natuurlijk als je de bloeiende heide beschrijft of watervallen die zich naar beneden storten in een maagdelijk fjord je ziet het, het gaat helemaal vanzelf wie zei ook weer "wie schrijft, die blijft" je glimlach…

de ruimte tussen rotsvast en zoiets als onwrikbaar is broos en dun bezaaid, zodat mijn vage bomen wuiven alsof ze weifelen op de tast, zonder vaste ankerplaats, over straffe zij- en tegenwind, terwijl in de verte gouden even- beelden verstenen als herleefde achtergrond, tot stof, in zekere mate…