Het is de dag van lege pleinen en winkels dicht, behalve dan de tuincentra en de meubelboulevard. Mistig geklede kerkgangers gaan ter kerke verplicht en vernemen van het woord en de verlossing aldaar. De middag is er voor het onvermijdelijke familiebezoek. Pa zit gereed en al te wachten en ma is druk met de kids die naar opa en oma moeten gaan…

Er lag een woord op de trap ik zag het stak het in mijn zak nu woelt het daar rond het laat zich niet vangen er lag een woord op tafel ik zag, belegde het brood deelde en at er lag een zin op de bumper van een oude auto ik zag het sloot zich achter het mijn ogen. nu woelt het daar rond het laat zich niet vangen omdat de tijd…

Als een zee tussen twee eilanden soms wild dan rustig hier nemend daar gevend zonder de regelmaat van eb en vloed maar altijd schurend als onrust verward wordt met energie valse hoop verwisseld met de realiteit…

De vogel klapt zijn vleugels open en dicht en vliegt zo licht als ik zou willen zijn in mijn geest, dromend over het water, of magisch in de maanvolle nacht tussen hemel en aarde. Zonder energie te verliezen, te verzwakken, slechts zwevend en door thermische wind weer omhoog worden gestuwd zo hoog dat ik het overzicht van een arend heb en…

Ontmoetingen zijn piepklein en geniepig groter willen zijn verder passen dan je benen reiken doch nog even evenredig zijn.…

Het ravijn van wijkende wanden heeft de vlakke kalmte scherp verstoord. Leegte is voor zwaartekracht gezwicht en eindigheid is in grenzen verwoord. Bruggen verbuigen contouren van gewicht, zij overspannen ijle massa’s lucht. De spanning tussen hier en overkant is een bries die zachtjes zucht over zwelgende diepte voorbij de rand.…

Alles is rond in de ochtend zoals de zon zich krult om de nacht. De sterren, de maan rollen rond je naam zonder zucht, aarde. In de kamer, in de tuin zijn zelfs geen hoeken. Alles is rond en licht.…

neem me mee - smeekte ze - neem me mee terwijl vanuit de verre lucht eerst van opzij dan weer omhoog hij opzettelijk in haar blikveld vloog zo dicht bij haar en bij de zee ving zij de vogel in zijn vlucht ik wil met jou - sprak ze toen weer de vissen en de bomen de mensen en hun kerken niets zal ons meer beperken zelfs niet een spookbeeld…

Zo de aarde naar de einder reikt geploegd, geplooid als groen dooraderd zwaar fluweel dat te luchten werd gelegd een oude boer die peinzende het land bekijkt dat hij bewerkte liefdevol in ’t spoor van voorouders de toekomst van zijn zoon of de kastanjebomen rijk gekroond langs lanen prijken waar een wandelaar zijn hond fluit omdat…

alsmaar trekt het gedempte licht de randen verder naar zich toe ik kijk om en zie een vervallen burcht de armen spreiden is de dood misschien een metselaar die tijd en begrip mengt om het tenslotte te metselen naar zijn eigen waarheid, die weliswaar hoekig maar toch afgebakend het zonlicht kruist met de degens waardoor het is verwond ik…

toch zijn er weer die warm oranje dagen waarin de wereld klopt in mij verlaten wil ik dan de schemer van voorbij om blije vogel tussen groen- en blauwe veren hoger dan hoog het leven in te dragen de onderstroom verdwijnt en ook de kou daar waar het zonlicht tovert tussen groen van geel tot blauw en vermiljoen baad ik me vrij in alle kleuren…

Het water fronst wanneer jouw hand zijn vlak bestrijkt in poging de vertwijfeling te vervagen uit de diepte die je in het staren ziet zwijgend wijs ik je vermoeide wilgen aan wiens wortels gretig in de steile oever grijpen vastberaden om het stormen te doorstaan ik laat je zien dat er velden zaden kiemen in de aarde die door vorst was…

onstuimig-verre oceaan rolt vloedig-dikke lagen zand over een - van God verlaten - strand om open wonden toe te dekken alsof zij nooit hebben bestaan en diep onder de aarde waar zij hun vleugels zandig nat door tochten langs het donderpad naar het domein van helledromen onmogelijk verzwaarden waar zinnen niet meer in beheer bewegingen…

Zo ik sta Ben ik geboren Ga ik dood Ergens tussen in Ben ik mij geweest Heb ik geboet Vlak na het begin Was ik kind Hulpeloos en zonder verlangen Aan het eind Ben ik oud Hulpeloos en zonder verlangen Kortom, laaft het leven zienderogen Aan de leegte en ben ik niet Beperkt tot deze vorm…

Spookschepen doemen dreigend op hun lokroep als vergane glorie de touwladders die ze toewerpen als moeilijk te negeren tentakels As van verbrande schepen verstrooid op het water vormt een macaber spoor naar een onbekend zwart gat In het duister klinkt het ruisen van het wilde water Het diepste wezen van de vis is zoeken naar stil…

steeds later rangeert mijn liefde lege wagons naar jouw verlangens het is het ontwijken van het lot geen prijs maar een boetedoening om het kansspel dat ik heb genegeerd alleen maar mij, ongeëvenaard in besef beeld en uitspraak, laat mijn naakte stem de kledij verwijderen die me zo pijnt en zelfs overtreft in de beschouwing die jouw veroordeelt…

draait dreadlocks in mijn hersenen en als ik ze wil ontrafelen knoopt hij de metaforen met een stevige zeemansslag vast zijn ringvinger wijst naar gisteren hij verzwijgt het graf en ik het weten van met lange poten vlekt hij een giraf over een rotte wond ik raap de vallende bladeren en kijk met argusogen hoe hij honderd poppetjes…

Al weet je niet waarom, je bent er altijd naar op zoek, en het zoekt jou het kent je twijfels al te goed het deelt je angst en toont zich pas wanneer je roerloos durft te blijven kijken het is al lang en breed verdwenen vóór je dacht te kunnen zeggen wat het is het is zo stil, zo klein, zo echt en het gebeurt verwonderlijk dichtbij…

er zit muziek in mijn tuin in moltekens waargenomen ik stem de klem om ondergronds tot rust te komen en daarna voorwaar een drama vanuit het noorden dirigeer ik de woekeraar naar andere oorden…

Vinden jullie het niet vreemd een mens zijn enzo en leven…