Zwaai mij uit, trapezehart in de nokken van de tent ik ben in het net verward waar de muze mij verwent sta op en maak me dapper in het midden van de ring weg met de zaagselhapper is wat ik tweestemmig zing maestro, maak de piste vrij voor mijn laatste reuzensprong ik kom bij mezelf langszij in poëzie die ik verdrong.…

Waxinelichtjes uitgedoofd avond van die ene dag ik krijg de kip niet uit mijn hoofd die nog in het vriesvak lag pianosleutel omgedraaid pingelen met stukje Bach in jouw gedachten gras gemaaid onder een gestreken vlag te doen wat ik je heb beloofd stuit nog op te veel ontzag ik krijg de kip niet uit mijn hoofd die nog in het vriesvak lag…

Ze willen niet meer bij je horen en zijn chirurgisch gecoupeerd je oude hart spreekt als herboren dat alles is geaccepteerd blijmoedig zitten met de stompjes die met ons uit wandelen gaan wij zijn de hulpeloze hompjes in jouw bedlegerig bestaan je bent verlicht in alle dagen dat het zo donker is geweest sterker dan benen kunnen dragen…

Mijmerend over de dag ontspruit bij mij een glimlach vrolijk was hij een hele dag zo blij ik kijk terug en weg is hij zo vlug…

Vraag mij niet ooit terug te keren naar onze bloedstollende sleur tussen vergeeld behang verkeren ontneemt het leven elke kleur op kruiend ijs wil ik verdwalen in een vuurrode vlammenzee ik burger in bij kannibalen met negerinnen op de thee vergeet voorgoed alle verhalen uit onze perkamenten rol je zal mijn kruin nimmer zien kalen ik…

Er wonen torenhoge dromen in de kwatrijnen die vallen me regelmatig in de schoot van de scherven is een lied te maken in flonkerende refreinen van lichte verzen groot.…

Zo te leven heeft geen waarde wij verzinnen kind noch kraai pennenvrucht uit dorre gaarde wakkert wieken zonder draai hoe gaan wij de prijs betalen voor geheimen van het graf twee oneindige verhalen stervend rond de bedelstaf de verlangens te verglijden naar het allerlaatste uur van kostbare crisistijden maken onze dood te duur.…

Lopend in uitgewiste sporen neemt de natuur mij in zich op ik ben waar niemand mij kan horen een krijsende papieren prop rollend langs rulle waterkanten laat ik alle woorden drijven van de gestorven bloedverwanten die mij hartenkreten schrijven op hoge toon snijd ik hun fluitjes uit dode stengels van het riet door deze zingende geluidjes…

Ik wil mijn eigen plein ontvolken van keuvelaars en querulanten gespiesd zijn zij aan scherpe dolken en slagtanden van olifanten in moddergaten van moerassen gegraven door couveusekevers zal ik hun ziel tot pulp verassen en voeren aan volwassen bevers bevrijd van vuige invloedsferen zal ik mijn dichtershart verversen om uit een fontein…

Gewapend met een ganzenveer trek ik moedeloos ten strijde tegen de grote grizzlybeer die mij dreigt aan gene zijde opgeschrikt door mokerslagen op het verzengend offerblok klimt mijn pen in strakke stagen boven het kraaiennest in dok woorden klauwen uit mijn handen in gevecht met al mijn zonden voor verlies van ingewanden is mijn veer…

verscholen in de slakkenhuizen van de stad schrapen zij de resten van de dag in ’t schijnsel van lichtend neon…

Liefste, kom in de plaggenhut mijn woekernest van plagiaat wat ik bedenk is altijd flut en wordt geboren uit hiaat smokkel vondsten, woorden, regels van het allerhoogste plan ik verkoop de ziel voor pegels van dichters in de twaalfde Dan mijn eigen naam is nooit gemaakt voor volk, vertier en vaderland daarom is ook dit rijm gekraakt uit…

Vervilte hamers liggen stil in verroeste slotakkoorden dood samenspel in de paskwil waartoe aanslagen behoorden op alle zenders die ik zap dwars door klankbord van gekeuvel zoek ik de stok onder de klep van mijn dichtgeklapte vleugel spreek tot mij in alle tonen van onze pure partituur waar je zingt daar zal ik wonen en spelen tot het…

de wind huilt door de avond heen het laatste gouden licht zinkt weg over de daken mijn ogen branden van vermoeidheid de rust ligt buiten onder de bomen maar dat zie ik niet meer…

Aanvaard mij in mijn stille zijn als ik verdwijn in een schelp of in een steen daar ligt de bron die leven geeft zoekend in balans daar ligt het zijn wat niets verwacht niets wil niets moet en zichzelf ontmoeten wil zoals stil op de huid van mijn lief.…

Vanuit onzalige gedachten verprutsen wij de laatste kans in lange rij met de verdachten die handelen in doffe glans onze waanzinnig mooie ogen sluiten als beslagen ruiten getergd gekeerd en zwaar bedrogen naar een binnen zonder buiten in deze vers gedolven groeve reik ik jou de stalen spade begraaf het duister van ons droeve vanuit voorbedachte…

Geleid mij naar het rijk van troost waar de harde waarheid zetelt ik reken af met de provoost die mijn open wonden netelt ontrukt aan de vergetelheid koester ik geluksmomenten tot nieuwe toekomsten bereid over lijken van serpenten bevangen door verbeeldingskracht zal ik meren in jouw haven wij zijn elkanders volle dracht laat het wildebeest…

ver van het grote loze stadsgedoe waar de lege zielen door de massa worden meegezogen waar de vele kroegen als oude kerken openstaan in de uitgestrektheid van de bossen waar meer koeien dan mensen zijn en de honden nog los kunnen lopen daar telt het wandelen de kilometers niet alleen de stand van de zon is belangrijk 's avonds daalt de stilte…

Ik heb je niet alleen gelaten zie je dat wel want je hoed ligt hier in het helmgras de sleutels naast de portemonnee de brillenkoker waar het huis op staat de telefoon literair op intensive care op een terras zag ik je net nog zitten en telkens als ik een spiegelei eet zit je hier naast me te genieten met mijn glimlach in je ziel.…

Moeder heeft mij uitgerekend om uit haar talud te varen levend boegbeeld, ik lijk sprekend, elke dag en alle jaren meer dan op mezelf te lijken kan haar ziel niet overstijgen moeders ogen kunnen kijken in de erkers van mijn eigen dreigt het leven soms met breuken pijnen in barre barensnood fluister ik haar toverspreuken als druppels water…