Omdraaien kan al lang niet meer de strik is onnodig kort haar heeft ook wel iets maar als hij ingehouden vraagt waarom vandaag en niet morgen blijft het ijzingwekkend stil zelfs adem wordt niet gehoord blauwe ogen spreken allang geen stoere straattaal meer zij draait zich wanhopig om vergist zich in de hoogte van de donkergrijze stoeprand…

Onder mijn voetstappen trilt de aarde: doden klagen in hun graf steen en been, maar ik laat een ieder in zijn waarde en dus gaat niemand ooit nog zinloos heen. Dien ik enkel sinistere heren, of ben ik toch goed en u het kwaad, wanneer ik geen godsbeeld ooit zal eren? En wie neemt nu van wie de maat? Ik strooi de as van miljoenen doden op…

Er zijn bruggen die je niet over wilt sluizen die je niet voorbij wilt de grootste hel maken mensen nog altijd zelf (zie ook met foto's op website)…

Gruwel dient zich aan Met uwer aller lot begaan De geest angstig verward Sluit het sponzend in het hart Gevoed door de geletterden Dringt het in de open wond Woekert rond om te veretteren Ieder ander geloof te verketteren Luistrend naar wat het boek zegt Met woorden in oeroud geschrift Genocide moorden terreur volgens gebod Verschuilend…

met gedenktekens die zijn opgericht louter om te camoufleren dat duistere daden de doofpot ingaan toont verleden een ziekmakend masker waarachter nieuw leed toe kan slaan trauma’s lijden tot nijpende kolken een feitendrainage richting moeras verwijt explodeert als een giftig gas uit belten van herinnering vallen ooit de slijkpoelen droog…

ervaren vriend -die erg vroom is- beducht voor een mes in zijn geplooide halskraag verdween in het water intrige van niet-levende schapen ontstaan uit het vruchtbeginsel van een niet-luchthartig mens als met een trechter ingegoten arriveren trouwe bezoekers van de kersenbloesem onder klaaglijk-kreunend geluid bij de kern van de zaak…

Hij vult beide handen met dieprode doornen rozen slaan taal stuk in glas in lood het kroontje speelt met de schaduw rond haar gezicht maar laat in ogen de lach verbloemen beneveld worden stelen verzopen in de laatste steken haar huid blijft lelieblank de striemen leven onderhuids…

Tranen maken geen littekens, laten niks bloeden. Ze zeggen ook niks, zwijgen, zelfs wanneer het teveel wordt. Tranen maken het leven echt niet beter maar maken het erger. Ze verzwijgen de waarheid verstoppen mijn enige trots.…

Versplinterd ligt het op de aarde ooit was het van doorzichtige waarde Een druppel kleeft rood aan de punt ooit onderdeel van onverdund…

Ik denk dat het komt door de manier waarop zij "lieverd" zegt Misschien meer hoe zij dat tussen de oren vult werkelijk wordt Bommelding een andere betekenis krijgt als men geen Marten Toonder leest Jij omsluit mij als een handschoen die ik even later verlies en tot eenzaamheid verdoem haar in vrieskou achterlaat…

waar ‘t harde schijnsel ondergaat wacht al in het diepste duister een zoveel zachter toekomstlicht dat stralen wil op voordracht van mensen die met open zicht kracht herkennen in een fluister…

ik voel het scheuren van de lucht nog voor een siddering mijn lijf kan laten verstijven het broeide al langer, sluimerde in stilte zeilde regelrecht af op een ontlading -je ogen bliksemen- gedonder schudt wakker een lichtflits opent ogen en deze keer breekt de nacht in meer stukken dan ik lijmen kan…

zuchtend hangen vege lijven voor hun uitkijk op de rest bewasemend met verkrampte geur gestoten uit te volle monden kracht gaat op in klachtenwolken bloed kookt over sofakussens en uit niets wordt licht gezonden ondertussen huilt het buiten verwilderd door ’t barse grijs na jaren lopen frisse passen vast ook op dezelfde wijs…

Natuur, jij doet niet aan behoud; goochelt graag met nieuwigheden; grijpt soms goed maar vaker fout. Hoeveel zijn daardoor overleden! Natuur, vergeef me dat ’k hier stel: jij speelt echt een rampenspel! Je kunt toch wel iets vreedzaams maken; dat gerommel van ons staken? Natuur, ik vraag je heel oprecht: geldt voor jou dan slechts het spelen…

vol vertrouwen nam ik in mij op de lessen van geschiedenis studeerde heel naïef op fouten waarvan de wereld leren zou maar ik miste de herhaling die keer op keer op keer en heilig hout vertoont het lijden met nadruk op het oude zeer dan kan de mens weer verder dromen van verbetering want de zatte adviseur in zijn luie rotanstoel…

als met alle ervaring de kunst is vermoord geen oor meer dat nog valsheid hoort geen vaste hand en alles verstoord als elk verband met het verleden gewelddadig is doorgesneden is het leed nog lang niet geleden angsten, droefheid, haat en spijt zo goed als alle kennis kwijt slechts kleine restjes vaardigheid ingrijpende hulp van buiten…

hij durft te dromen wat hij wil dat neemt een ander hem niet af maar verder houdt hij zich wel stil men slacht elkaar voor minder af hij praat wat goed in zijn bestaan om telkens zijn gezicht te redden geeft hij zijn zoete broodjes weg en nipt hij zelf aan levertraan men vindt hem laf men heeft gelijk maar liever laf en levend dan dat…

de man verhaalde van zinloos geweld waardoor zijn zoon destijds om het leven was gebracht dat de dader inmiddels alweer op vrije voeten liep en van het gevolg dat het op zijn gezin heeft gehad doch bovenal van de pijn die ze nooit meer de baas zullen zijn... ik hoorde het met afschuw aan wist eigenlijk niets te zeggen want ik realiseerde…

het loden leger draagt de dood op handen hamert de dood in het tedere hart in de vlijmscherpe, vlamrode zee van bloed wordt de mond tot stilte gekerfd woorden breken doof en zonder tranen staart ze in blinde duisternis nooit meer zal ze op zichzelf lijken het licht in haar ogen gedoofd…

een jonge boomvalk grijpt met gretige klauwen de blauwe juffer…