Ze zijn een paar hij, de man zij, de vrouw Je herkent hem aan z'n groenblauwe kop zij heet verre van 'n schoonheid Ze zijn elkaar al jaar en dagen trouw Ze wonen aan de veste Grave met zicht op de rivier Ze kennen er stroming en verval ommuring,het zand van loswal Ze dobberen bij avondlicht wieken op bij gul strooien…

Verstandelijk gesproken hadden we het niet mogen laten komen. Wat hadden we? Niets dan elkaar, geen baan, geen geld, alleen een krakkemikkig krot. Natuurlijk brak ze jouw vliezen en kwam ze wel. In haar zag ik jou hernieuwd, en een anders zijn in wording. Door haar groeiden we samen in een onverbrekelijk lot. Jij was het meisje, lief…

Ooit was hier nog jouw liefde onder warme tranen van wanen verder dan haar hart gekomen betraden jullie aan zee, het hotel en witte vredesduiven vlogen tussen meeuwen opgetogen in de blauwe lucht van dromen.…

Verleid vrede om te winnen van oorlog Herover macht over jezelf door daden te stellen tegenover woorden die je machteloos maakten Weet, woorden rollen over en weer van zon via wolken naar donder Na regenbui adem je gezonder Ga naar haar die zei dat ze je haat Voel haar smart die wortelt in jou Zie haar hart, trouw en warm kloppend…

het heilig vuur van zoet riekende liefdeswoorden verwordt tot zwak gloeiende scherp geurende sintels na de vervulling door zwetende lijven remy…

feest in de kleine kerk want jij zweeft binnen aan de hand van je vader mooi als een geurige bloem bepareld in de ochtendzon straal je in gewijde schemer waardig in statige eenvoud…

Getrouwd zijn heeft zeven armen om zichzelf binnen te trekken ook aan de korte zijde de kant waar je op ligt eventjes terug naar het argeloze toen je huid altijd te wijd was want eerder het gewicht van haar knieholte laat me weten dat het tijd is hoe laat het is dat het jeukt tegenwoordig altijd en overal ben ik tegenwoordig op een afstandje…

Als ze gezellig keuvelend plukken, gelijktijdig bukken, ziet ze op slag weer de jongen in hem, schuilgaand achter zacht getinte vlinderachtige bloemenpracht. Hij vroeg haar zijn Lathyrus te bekijken. Zijn stralende blik, dat nodigend gebaar, in zijn andere hand een vaasje, onweerstaanbaar. Plukkend als toen fluistert ze kussend…

Het kind in mij komt af en toe naar boven, vooral wanneer ik nieuwe schoenen heb gekocht. Het thuisfront laat mij grif geloven dat ik met deze aankoop zeker heel erg bof. Ik laat mijn blik voortdurend naar beneden glijden en dat ze o zo heerlijk zitten heb ik menigmaal verteld. Wanneer men er genoeg van lijkt te krijgen wordt…

Op de terugweg stapt hij af, zet zijn fiets op de stander, loopt door de velden met hoge passen, ontloopt tussen prikkeldraad de krassen, springt lenig over modderplassen, bukt zich en plukt kamille, sigaren, korenbloemen, aren, goudsbloem en grassen. Op het stuur prijkt uitbundig een Koninklijk boeket, opvallend hoe nú op…

echtpaar man, vrouw uit serpentijn gehouwen voor altijd elkaars gezelschap gekoppeld…

Al jaren zijn ze uit elkaar gegroeid… waarom doen ze nog alsof? Al wat hen vroeger ooit verbond voorbij. Ze slapen al jaren niet meer bij elkaar Hij ziet het niet als ze een ander kapsel heeft. En wat hij doet interesseert haar niet. Ze dansen de dans der passie al zo lang niet meer Ze blijven bij elkaar en ik vraag me af: waarom…

De vrouw als gevoelsmens meer als de man creëert het misverstand dat de vrouw romantisch en de man praktisch is de vrouw speelt haar rol laat hem z’n idealen dromen in ruil voor trouw wie is er dan romantisch en wie praktisch voor de seksgerichte man zit bevrediging in de daad de vrouw is belast met de ingeschapen verantwoording…

Hij was als jongeman van dertig jaren verliefd geweest op vele jonge vrouwen, maar geen van allen wilde met 'm trouwen. Voor niemand was de arme man de ware. De tijd verstreek. Hij was een man op jaren. Z'n staatslot bleek wel goed voor tien miljoen. Een jonge schoonheid trouwde om de poen met hem, die gaarne met 'r wilde paren. Hij had…

de hemel loenst naar mij in het grauwe groen van midden juli half de avond bedrukt ze mijn gemoed met een amalgaam aan beloften zwoele nachten, frisse regens donderende onweders of de valsheid van de vlucht naar nog een dagje later in mijn houten stoel zit een man hij rookt en kijkt om zich heen of er wat te zien zou zijn terwijl binnen…

Ze wonen samen, maar gaan er gebukt onder, kunnen niet zonder, maar ook niet met elkaar. Typisch construct – relatie. Mooi lied, maar steeds gedonder.…

Volzin vult het puntje van mijn komma onder de conversatieles van twee meewerkende voorwerpen in hermetisch vervoegende wijs. Buigend, stellend, regelmatig is het ritme onzer lendenen met mijn tongriem op jouw borst, jouw plosieven in mijn oor. Nu weet ik weer hoe taal begint: twee keer 'ja' op vrijdagmorgen en dan het onderwerp overgave…

het gaat al wat beter met vroeger met het geluk dat aan verdriet voorafgaat - je gaf me de huizen van geluk droeg me je drempels over van ruime kamers aan rivieren met onze lichamen in gesprek - toen wij de seconden leefden van die nu herijkte werkelijkheid als geliefden, maar gewonden…

het leven was voor hem een worsteling met de juiste hoeveelheid vervreemding hij hield zijn vrouw voor een speciale wasdraad af en toe ging hij op reis iedere keer weer elk beetje pragmatisch denken te weken gezet het liefst stoeide hij in wat water veel en lang spoelend in zijn speelbroek en zij hield hem voor haar zoveelste kind…

Wat zijn de foto's mooi geworden en past jouw lach lief bij jouw vriend als jullie samen huwelijk dansen want dit geluk heb jij verdiend en zitten daar de trotse ouders houden zoveel van hun zoon als jullie samen blijven dansen op die blije huwelijkstoon wat is jouw vriend een stoere gozer en kan hij zoenen als een man nee niemand zal…