verticaal haaks op horizontaal valt de regen op de grond akker weiland bomenlijn liggen wel parallel plat fel spatten druppels erin snel van grote hoogte weg met droogte het drinkt in doorweekt en de aarde kweekt…

Jipsingboertange en Jipsingboermussel staan tot elkaar als Moskou en Brussel met zulke namen is het een puzzel ook zijn er Bourtange, Jipsinguizen, Mussel Jipsingboertange is een dorp tusse Jipsinghuizen en Mussel Jipsingboermussel een ander verhaal rijtje huizen langs het kanaal Jipsingboermussel zit het niet mee opgeslokt door Avebe maar…

De kolk bij Blijham hoe die daar kwam? een dijkdoorbraak was dat de zee slijpt een diep gat. Die kolk is diep, erin bleef achter een zeemeermin ze lokt jonge mannen en sleurt ze de diepte in. Op de bodem van dat zo peilloos diepe gat staat een koperen ketel met daar onder een schat. De duivel heeft de kerkklok gejat in de kolk onder…

Ellersinghuizen wringt zich in bochten die de stromen vlochten rondom de huizen de Ruiten Aa legt enorme lussen en daar tussen houdt de weg zich niet recht hij buigt mee met de meanders hoe kan het ook anders bij zo'n vreemd idee Ellersinghuizen buigt mee met de stroom maar blijft autonoom houdt recht de huizen…

Oterdum in het duister ergens in april de zeedijk stil van de golven gefluister. Twee jongens zijn dronken zwalken door de nacht ze doen ondoordacht en lallen beschonken. Op de dijk gaandeweg zien ze wat leven iets wittigs zweven schapen, wat ik je zeg. Wittig blijft zweven, zwieren ver weg dichtbij voor, achter en opzij ze zweven…

de Spinberg is geschiedenis bij Jipsinghuizen, wildernis is afgegraven en vergeten het verhaal is allengs weggesleten op de berg in het schemerduister zat het oude Spinwief, luister hoe ze spon op het spinnewiel en wanneer dat haar beviel spande ze overal de draad om daarin dan 's avonds laat jonge mannen te verstrikken waar de kinderen…

de weg is recht in Hebrecht het gehucht onder de hoge lucht de stilte is echt het waait lekker alleen een specht een landbouwtrekker boerderijen akkers, gras bomenrijen waterpas langs die ene weg ik verder rij Hebrecht is alweer voorbij…

wijde laagte stormvloed vaagde een landstreek weg het zeewater kwam helemaal tot Onderdendam water sleurde alles mee Reiderland werd binnenzee kloosters, dorpen, borgen verdwenen onder het slib wat losse stenen eeuwen lang en eeuwen later polderden Groningers het water terug tot de norm de Dollard in zijn huidige vorm achter de zeedijk…

Dromend neem ik afstand en stijg op. Een naamloze waarnemer ben ik. Een getuige zonder naam. Wat groot leek wordt weer klein. Details kan ik niet meer zien. Fakkels zie ik laaien en weer doven, alsof het sterfelijke schepsels zijn. Rivieren zie ik door oneindig laagland gaan. Gedachten zie ik reddeloos verdampen en uit wolken weer ontstaan…

De ochtendnevels verdampen terwijl ik er naar kijk; hoe vaak fietsten wij daar op die kronkeldijk? De zon verlicht de polder, het water en het grasland; ik herinner mij een vrijpartij op een zomers waalstrand waarbij wij samen kwamen in een lijfelijk liefdeslied, achter de kromme wilgen en het wuivend riet. Ik zie onze picknickplekjes…

er valt alleen maar vreemde regen uit een hemel die geen kleur lijkt te kennen alle bomen houden lijf gestrekt en armen wijd hoe eenzaam is dit bos dat geen moederliefde kent…

Lopend langs water en wegen kregen we veel fijne regen een plu kon 't niet weren Zeiknatte schoenen en dijen alsof 't ons niet kon deren Op een adres boden w'ons als drenkeling aan Warme thee en een bed en vooral een cv en dekens Na middernacht pas werden mijn voeten ook warm De volgende morgen opnieuw moesten z' in natte schoenen…

de wind ruikt naar regen een korte huivering over groene gazons en bomen in de avond vinden de spreeuwen elkaar dansend als één geheel in de lucht verlatenheid en schoonheid in de schoot geworpen ik draag alles met me mee…

langs het water van de rivier voor de zeedijk blazen hoge schoorstenen triomfantelijk grijze wolken uit de laatste dorpelingen overleden de klinkerpaden verdwenen een praatbankje bleef leeg op het verlaten kerkhof in de verte zien we boerderijen met dichtgetimmerde luiken een kudde pony's en wat knotwilgen de mensen hadden geen…

Waar vind je nog , ver van het stadsgewoel, De rust aan zee en ruimte rond de duinen, De kwelders, wad en strand om lang te struinen Het eenzaam-niet-alleen eilandgevoel? Niet op de Waag van Alkmaar of in Koog Maar buitengaats, in zee: Schiermonnikoog…

het leek op toeval of een bekend gelaat dat van een glooiend dal in weelderige weldaad uit onverklaarbare lucht vliegt een eend tegemoet kalme spiegel, zachte zucht dicht bij rustend gemoed de tijd lijkt eeuwen geleden water, ver weg van hier met lijf en leden afgesneden och arme, oude rivier…

Avonden keren terug naar oude waarden, de kikkers blaten in hun glorieuze uur, waarin ook de hazen ruimer ademhalen,het schemeruur verzamelt uilen,hun geroep op de zachtste treden van de nacht, de wind verlegt haar schreden in de trouwste tonen in de smetteloze vacht van veulens bij een waterbak koppen bij elkaar, ogen kool getint…

Buiten het dorp ligt de brug zonder weg, bij het kerkhof Er zitten wel eens stadsmensen om haar te schilderen Soms spelen er kinderen Voor mij is het een beeld van het leven en vanochtend trof ik er een vrouw Ze lag op het landhoofd en schrok, durfde niet met me mee te komen, door mij verloor ze haar niemandsland Verder gebeurt hier…

Rustiek de sfeer van het coulissenland De krenten in het deeg der Twentse weggen De heuvels langs het waterschap der Regge De schoongezoomde stroom door Dinkelland In Twickels erfgoed uit de Middeleeuwen Verbleef Van Heeckeren van Wassenaer, Onder het motto "non mutor mutando" Was hij baron van Delden's landjuwelen. Couleur locale…

Daar werpt de Leie zich, wegeltjes volgen haar ijlings. Af en toe rijst een resto op: een kapel in dit bedevaartoord voor kunstenaars en minnaren. Bijna in de sloot omdat ik onoplettend op het land let. Met veel zin zou men opzettelijk verdwalen om nog meer te zien. De zomer snuivend ga ik binnen, leg een plaatje op, niet wetend dat…