’t Is donker en het sneeuwt in de woestijn, de herders waken trouw over hun schapen, ze spieden in het rond en gaan niet slapen nu wolven op de stroop naar lamsvlees zijn. Dan breekt de lucht en engelen dalen neer. Ze blazen zich de lippen vol met blaren op toeters in een hemelse fanfare, getoondicht door de allergrootste Heer. Klaar klinkt…

Het is al weer zo’n jaar of drie geleden dat ik logeerde in het AMC. Ze hebben daar toen flink in me gesneden en dat viel om de dooie dood niet mee. Twee weken voor de Kerst kreeg ik te horen -ik kon nog nauwelijks op mijn benen staan en had inmiddels vijftig pond verloren- dat ik nog niet het hoekje om zou gaan. Niets heeft mij ooit zo…

Ik voel de treurnis door mijn lichaam stromen zolang de kerstboom in de kamer staat en zoute tranen uit mijn ogen komen, die sporen trekken over mijn gelaat. Mijn droefenis is niet meer in te tomen, het plaagt mij als een onontkoombaar kwaad. Ik voel de treurnis door mijn lichaam stromen zolang de kerstboom in de kamer staat. Vanwaar,…

Wespen larven wentelen zich in de palm van een eikenblad, de synthese laaft zich uit de palmen van het hart, tonen in een opkomende synergie van stilte. Van niets te leven dan van de lucht en van de zwijgzame wintertooi uit de aarde om weer in de gerijpte mist te vergaan, waaruit de purperen zon hem baarde. de vlucht te vinden…

Je mag je kunstje laten zien. Je mag je liedje laten horen. Je mag iets zeggen, heel misschien, maar dan van achteren naar voren.…

Er weerklinkt geen samenklank, eentonig raast de wind van alle kanten drukt op de resten van de beschaving, het slechten van de ruïne is het enige dat telt. De wind heeft alle tijd, zijn onderste steen wordt over de wereld heen gedragen, houdt zich op de vlakte door ervaring platgeslagen, maakt hem meester en overwoekert hem. Wachtend…

In het vruchtvlees van het vergeten huist de pit van de herinnering, de harde kern die ik nu eenmaal ook ben in het lot, deinst terug en schikt zich als dode steenvrucht in de goede aarde. ik zoek naar sporen in de oorsprong van verklaring voor de feiten, maar oorzaak en gevolg zijn allang vervlogen en hangen als donkere wolken boven waar…

Zei de ene bil tegen de ander: 'Zullen wij nu maar eens gaan trouwen, men zal ons wel als 'n stel beschouwen na zoveel jaren naast elkander'. Neen, zei toen de andere bil, ik denk er nog niet aan, zwijg stil. Wij gaan nu al vaak zomaar voor de minste scheet uit elkaar.…

Het leven hier is lijkt stil, zo stil als sneeuw kan zijn in het herfstgoud van een eikenboom en de wind onbekommerd toeluistert in haar waarachtige domein. Ongeletterd als de stilte wordt de geur een refrein op papier uitgedaagd tot het spreekt en zwijgt als het daarom wordt gevraagd. Doodstil als men het hoort, het fluisteren van…

Het doek gaat op en neer in de spiegels van het lijden zonder naam acteur van onverrichte zaken ontmaskerde held uit de coulissen een ridder mondvol vrees en blaam. Het hart is moedig, maar stervensgroot beklemt door de wol geverfde kamers twee ruimten, gegoochel met het meubilair publiek verdwijnt in de plooien van het jacket lief…

Zelf sta ik op de rand van een innerlijke beschaving verklaart zich het onwrikbare van deze telg, hierin zijn de melancholieke glitters niet weg te denken verstrooiing heeft zich in formules vastgelegd. Het zwijgt, maakt stil, de duisternis wordt diffuse en is mij kwijt ik zie de schaduw die met zijn ego vecht, ik leg de huid af maar ik ben…

Een kleine schaamteloze luis voelde zich er niet echt thuis, klom op Venus op een heuvel en vond het werkelijk een euvel dat ze er landde per abuis. Met dat vreemde landschap daar had ze geen problemen, maar nooit had zij 't besluit genomen om op Venus toe te komen op een vliegende sigaar. Zo draagt ook een arme luis af en toe haar eigen…

Een oude wolf, nog jong van zinnen, ging op een dag een sekshuis binnen. Wat zijn uw wensen? werd gevraagd, u vindt hier vast wat u behaagt. Nu, zei de wolf, doe maar een tapje, en daarna wil ik graag Roodkapje.…

Geschuimde regels op een gedachtezee in oceanen van onvoorspelbaarheid waarin ik tijdloos onderga. drenkeling naakt zonder vinnen en schubben, filter de woorden met de kieuwen, om het zuurstofrijke vocabulaire uitzicht te vernieuwen. elders, een landschap al weet ik niet waar dat ligt als ik het rijmen kan met de mond en ogen dicht…

Zomerse loomheid wordt krols in stilte na een verhitte overval van oneindig geluk en z’n licht plat legt in de schaduw van verval. Bijen verbreden het raamwerk van de korf, in een klap slaat het dagboek dicht zonder dat de zuivere honing werd verschoten. Het rommelt in de horizon vlakbij, het zorgt dat de tijd stilstaat, gemuilkorfd…

Op de blanke toppen van de duinenrij maakte ze haar uitzicht en boezem vrij, de adem van de horizon borstelt het golvende helm en bindt het gebronsde haar, gebleekt door het zout van eerdere jaren, waaruit haar meeuwen waren opgestegen. Zij dingen naar de hand in een volgende vallei en naar de verste uithoeken van de zee, zich…

Ze kneedt de klei, in de ogen van verwondering, omlijst door een ranke schoonheid, kracht gepolijst door magische handen. Geroerd door water uit de schaal van broosheid, de vorm gestileerd tussen schuld en goedgelovigheid, in de creatieve verwachting te mogen zwerven door haar onschendbaarheid. Het licht laat dolen door de toekomst…

Ik zeef de woorden uit stromen gedachten. een gedicht valt. Planten, bloemen ontkiemen komen tot bloei poëzie struint onzichtbaar haar staart steekt erboven uit!…

Dit hier is lijkt stil, zo stil als sneeuw kan zijn van de vlokken van de appelbloesem in de wind komt het in een stil domein. Refrein met de geur op papier, ongeletterd als de stilte wordt gedaagd en spreekt, het zwijgt als het daarom wordt gevraagd. Het is doodstil als men het hoort, het vallen van het kroonblad op onze contouren…

Filosoferende vond ik dit uitgangspunt: Buitenkant warm en droog binnenwerk nat. Houd dat voor ogen, o tapkastenminnenden, En vervolg vrolijker fluitend je pad.…