hier hangt een jarenoud verdriet 't kleeft aan foto's en aan stoelen een zwaarte die je eigenlijk amper ziet maar daarom des te meer kunt voelen men zegt dat hij veel teksten schreef en dat hij woonde in gedichten maar uiteindelijk eenzaam achterbleef zoekend naar rijm en vergezichten hier hangt een jarenoud verdriet…

Leven vormt een wonderweefsel van heden, verleden en toekomst. Geleerden bestuderen leven. Zo leeft feitenkennis. Nieuwsgierig. Leven onbevangen ervaren. Zoals geliefden beminnen. Zoals kinderen spelen. Zo leeft meditatie. Aandachtig. Leven onmogelijk verwoorden. Temidden van pijn en onbegrip, blijven zoeken naar gedichten. Mysterieus…

het is net, zegt ze, alsof de lucht begint te trillen op de momenten dat alleen ik naar de takken kijk het gebladerte dat loslaat en valt alsof mijn blik het aanwakkert een soort sterfte teweegbrengt wil je, vraagt ze, morgen samen met mij naar de bomen kijken? ik twijfel, laat haar eigenlijk liever geloven dat ze de herfst aanstuurt…

ik was alleen buiten, het was zo'n dag dat de lucht zonder kleur was, of mag grijs wanneer men het in verband brengt met lucht ook gewoon kleur heten? ik ging glimlachend zitten op het groene mos en zag de bladerloze takken van de bomen lichtjes in de niet al te heftige windstoten heen en weer zwiepen,- een begroeting aan van alles…

ik heb woorden in water geschreven en daarna er een steen op gegooid in cirkels lijkt taal pas te leven als het stroomt lijkt pas alles voltooid heb onder water proberen te spreken niet gehoord ja, hooguit door vissen en verdomme ze konden slechts gissen omdat mijn woorden op luchtbellen leken…

Levende gedichten ontstaan, bij nacht en bij ontij, wanneer dichters slapen gaan. Gedichten spreken spontaan, bij weer en bij wind, wanneer hun dichters zwijgen. Gedichten laten zich pas schrijven, wanneer de schrijver stopt met doen, en hart en ziel toch verder gaan. Gedichten dringen zich op, bij angst en bij beven, wanneer zij roepen…

de vertraagde voetstap op de trap het gierende geluid van de huissleutel die onophoudelijk het slot mist - het zijn de kogels door mijn hoofd ik geloof dat ik krankzinnig word nu ik mijn geboorte wens te wissen en mij vastklamp aan mijn kussen om de ruïnes niet te hoeven zien later zal ik neerschrijven hoe je strompelend mijn kamer betrad…

wrikbaar ben ik lang zo sterk niet als dat ik je aanvankelijk wilde doen geloven maar dat was dan ook voordat ik je had aangeraakt verlangen is wreed het veranderde mij in een hebberig monster met een ego gelijk aan een veroveraar die desnoods bereid was te doden maar nu laat ik mij vallen blijf ik naast je liggen en vertel ik…

ik maak je na in duizenden foto’s in tegenlicht en in woorden die ik kerf in bomen of neerschrijf op papier alle dagen die ik leef op deze planeet vol malle mensen reproduceer ik je een oneindig aantal malen opdat de wereld ooit wordt als jouw lichaam warm en zacht en mij omhelzend opdat de mensheid ooit spreekt met jouw stem: fluisterzacht…

de afgebeten kop van schaamte glimt in de donkerte, grauw als zwartgruis etende slakken met glinsterende sporen slijm, zo glad dat zelfs oud vel erover uitglijdt in doodshemden zonder zakken bewegen zij zich voort, hun bloed is op ons hoofd, kleeft aan alles: wolkenkrabbers en Charons boot in winterlicht op weg naar graven een dorstig…

stokoud en opgesloten in een kamertje kijken we films en lezen we boeken jij en ik zag je dat dat camerastandpunt en hoe mooi die dialoog en de muziek onder die laatste scène en laat me vanavond in bed jou alsjeblieft die fraaie zin voorlezen die ik las vanmiddag toen jij gesukkeld was in slaap van die dingen waar we…

Zie je die man in zijn chique pak op bowlingschoenen, dat is de vader van die stille kleine, hij doet zo zijn best, alles heeft hij voor de jongen over maar zijn karakter hé, twee stillen bij elkaar, niet wetend hoe te komen tot de ander. Zijn vrouw vlucht in haar werk, de jongen in zijn games. Je wilt wel maar je weet niet hoe. Als je…

stel nou toch, denk ik even, dat de sneeuw het broze, tot ijskoud stof vergane gebeente is van gestorven en allang vergeten goden eens trots en sterk, eens aanbeden door velen in heksenkringen, in bloedige offerrituelen om nu in stukjes te verwaaien over steden en ik raak verder verdwaald in de vlokkerige omarming van zoveel dood tegelijkertijd…

Ik hou van poezie maar begreep op school nooit iets van metrum en van ritme van jambes en hexameters maar terwijl ik het niet snapte hield ik van poezie voor altijd…

Hoewel in tijd deze mooie vangst lang op zich liet wachten is de verhouding scheef 'The Old man and the Sea', novelle favoriet wijlen dictator Saddam Hoessein, gewoon ondergronds Vereenzelvigde zich met degene die na een lang gevecht de strijd won een waar tweegevecht, duel dubbel, zeker dwars enorm verloren De moraal van dit verhaal…

Kom in mijn eiland, breng de jouwe mee, dan gaan we diepzeeduiken, laten het diepste ontluiken, dan gaan we hoger, hoger dan de zee. Kom laat ons deinen, ver van wat ons deint, ik zal jouw last gaan dragen waar die van mij verdwijnt. Kom lach met mij de grenzen van bevrijding, dan neem ik even maar voor wie ik liefheb leiding.…

Santiago een oude visser, heeft al 84 dagen niets naar boven gehaald Ouders van leerjongen Manolin willen dat hij zijn geluk bij één der andere vissers beproeft Hij weigert, die Old Man niet meer te zien. Bezoekt en helpt hem waar hij maar kan Gezamenlijke passie: honkbal, en zeker Joe DiMaggio De oude man zal de vol- gende dag…

(voor Jan Arends ter nagedachtenis) opdat hij de mensen zou horen lachen bij zijn graf opdat er bloemen bloeien uit de bloemen van gisteren opdat zijn handen eindelijk... eindelijk zijn lege handen nooit meer spaarzaam zullen zijn…

I van de fitness coach moesten wij gekken opeens elke ochtend gaan buigen en strekken en de man met de spuit gaf ons plotseling fruit in plaats van een injectie (besluit van de directie) en de crea therapeute liet ons op zondag kleien dus ik dacht: da's leuk dan klei ik geopende dijen voor straf werd ik naar de schaamafdeling…

laatst tijdens het lezen van Karl Ove Knausgard's boek 'liefde' deel 2 uit de reeks 'mijn strijd' zag ik tot mijn opperste verbazing de letter 'r' plotseling op de loop gaan zomaar razendsnel als op een snelweg van witregels... kon mijn ogen nauwelijks geloven de 'r' verdween als op rolletjes u weet wel'rrrrrrrr' vergeefs zocht ik nog…