Ik ben geboren in gevangenschap Omdat mijn vader iemand had vermoord De dochter van de wacht had hem bekoord Hij kwam vrij toen ik tien was, nam de stap Naar Martinique te gaan, want hij zat krap Maakte fortuin, gokte,’t was ongehoord Tante Villette nam mij weer aan boord Dat deed ze eerder, maar ik kreeg een klap Toen ik weg- want verhuizen…

hoe poëtisch mag ik zijn -zwartwit zware poorten open waardoor ik -kleuren zie godsnaam omturn in de natuur waarin grootsheid ligt verscholen zie dat Dickinson glimachend wenkt dat zij er ook zo overdacht en waarom ik haar citeerde in een vorm waar ik evenzo mijn eigen vrede vond…

Grootmeester Van de Weemoed Of toch fenomeen Van de lichte Ironie Zo vaak heb Ik je al gelezen En nog steeds weet ik 't nie Opgedragen aan schrijver en dichter Willem Elsschot (pseudoniem van Alfons de Ridder).…

mystiek zo het balkon u droeg boven het geuren van jasmijn verheven maan in volle schijn uw blikken mij nog niet genoeg glans kasseien van Verona welke uit hun voegen sprongen veel te vroeg doch vogels zongen welk wonder volgt er nog hierna liefde rankte mij naar boven steentjes gooiend tegen ‘t raam om uw zachte mond te loven hoorde…

Hoog spatte het water op Twee vuisten sloegen in Op elkaars weerspiegeling Twee monden verweten Twee ogen uitten smart om Wat men elkaar voorhield Zonder dat ze het beseften Was hij haar, zij hem Reflecties gingen aan scherven Zelf gesneden beelden braken Harde taal ging aan diggelen Man en vrouw weken uiteen Om elk een mozaïek…

de spotvogel had achter de kat aan gezeten de hele zomer lang vol spot vol spot vol spot pesterig en hanig; de kat kroop op veranda’s onder schommelstoelen zwaaistaartend en zei iets woedends tegen de spotvogel dat ik niet begreep gisteren kwam de kat kalmpjes het garagepad oplopen met de spotvogel levend in zijn bek, vleugels waaierend…

Zag ik het goed, wist ik haar te ontroeren? Ze stond wat kleintjes onderaan mijn treden Waarop een jongerenkoor oude gebeden In kerklatijn voor mij stond uit te voeren Zij zag, als ik, hoe vele kralensnoeren Door niet te tellen mensenvingers gleden Hoe zij eeuwenlang het geloof beleden Aanwezigheid van heiligheid ervoeren Van Iets dat groot…

(Gerrit Komrij; 30 maart 1944 - 05 juli 2012) Als echt' liefhebber en kenner Van schrijvers tot po- eten Bekend als fel polemicus Dus geenszins een 'anonymus' Opdat wij niet vergeten 'Ga niet in therapie', zei hij 'Ga lekker schrijven en licht' Lang woonachtig in Portugal Aanwezig op het Boekenbal Altijd weer een nieuw gedicht…

Ik slinger door een kleine bloemenstad Alwaar een vrouw mijn loop fotografeert Bij de Abdij, gebogen, gedrogeerd, Schuifelen zij die pech hebben gehad De psychiater spoot hen vrijwel plat De vrouw vervolgt haar pad vrij onverveerd Zíj is veel minder in zichzelf gekeerd Hoewel ook zij haar zwakke krachten mat Traande bij wierook- en wijwatervat…

Een frêle vrouw van vijfentachtig jaar Madame Huflane die mij welkom heet Als ik de tuin, roze en blauw, betreed Ze heeft een sjaaltje om haar zwarte haar Ze maakte hier, zo blijkt, haar dromen waar En gidst me door de tijd daaraan besteed Het kunstwerk dat de volle aandacht vreet Was pas na dertig jaar volledig klaar Op klokkentijd heeft…

Het voornemen elke dag een gedicht te maken verdwijnt niet in een nevel van illegale sigarettenrook ja,ja,elke dag Aalsgolvers zijn zwarte regels in een blauwe lucht elke dag waarschijnlijk aalsgolverzinnen echter zitten beklemd tussen boodschappen doen belastingaangifte en vermoeide ogen van al het kijken en zien, noem het…

Niet zomaar plompverloren binnenvallen tussen twee oren of verder naar voren. Eerst de plichtplegingen, omtrekkende bewegingen, zoals: komen ze gelegen, mijn invallen, mijn uitvallen, mijn ontledigingen? U heeft geen tijd? Dan leest u toch alleen de titel?…

Helemaal van de wereld, maar niet echt ik zit in een boek, ook al niet echt, want ik ben geen letter niet van papier, maar zit in een boek verzonken wie me hebben moet hier, die wacht maar tot ik uitgelezen ben. Ik ben van de wereld, zit in een verhaal, kan er niet mee stoppen weet dat ik nu al baal, als de laatste bladzijde…

De honderd zal ik zeker niet meer halen, maar met flink veel van mijn plannen herijkt heb ik de vijftig jaar nu wel bereikt al heb ik er fors voor moeten betalen. In retrospectief meer verarmd dan verrijkt verloor ik jeugd, illusies, idealen om steevast op ’t levenspad te verdwalen, niets op deze aardkloot is wat het lijkt. Doe ik mee met…

Het hondje van Sint Rochus is gestolen Welke vandaal heeft dit op zijn geweten Jij, Lange Weyn, of ben je dat vergeten? Beul, leg de tang weer op de hete kolen Vrouw, waar heb je dat stenen dier verscholen Beul, trek wat strakker om haar hals de keten Mens, wil je dan uiteen worden gereten? Zie wat het bracht; het stormend samenscholen Hou…

voor J.B.Charles hij kocht destijds een boom nou ja een stek eigenlijk heeft er een plek voor gevonden een tak was het meer niet maar met wortel en kluit hij heeft hem zien knoppen bloesemen en bladeren en mijmerde over brandhout dat wellicht na zijn dood... 'warmte vergt jaren groei' schreef de dichter Willem Hussem ooit en zo…

Is het de koorts, de schok van de ontmaskering of de herinnering aan hem die van zijn voetstuk viel maar die je in dit oorlogsogenblik van zo dicht benadert is het je staat om tot een daad te komen nu je de kracht voelt van de man die je geworden bent is het je spanning die je in mijn lijf herkent, gemis of heimwee, verkrachting…

op de snede van het ongeschreven boek waar bladzijden wit en ongelezen zijn rode wijn zijn best gedaan slipte spontaan in foute hoek sporen van proberen aan te gaan onevenwichtig uit cadans poëtisch ritmische beweging krijgt amper kans spatten op de schoon gesneden rand brengen alles uit balans zuiver wit niet onbevlekt gebleven want…

Verstrikt geraakt in ‘t vangnet van hun steken van averecht over het recht breit ze slechts aan een grijze vrede Een naald vol roest laat moeilijk steken glijden een vangnet is niet recht te breien door ribbels langs een muizentandpatroon Zolang de kluwens blijven zwijgen tikken de naalden grijzig voort Wanneer de strakgetrokken…

Er ontspint zich een samenspel van melodieën, passend in een gemoedstoestand van parodieën van grootheden in wier voetsporen wordt getreden niet beseffend dat er een verloren race wordt gereden Bij de eerste toon worden melodieën opgeroepen Geen noot om zich erop te kunnen beroepen De blikken rusten tussen afhangende takken van bomen die…