ik struikel over dichters op het strand ze zijn in drommen naar de zee gekomen hun adoratie doet het water stomen de blik naar boven, pen reeds in de hand ze schrijven over sporen in het zand die weer verdwijnen bij het overstromen ik hoor ze over wolkenluchten bomen hun Lourdes is de zilte waterkant dan wordt het Nereus eindelijk te veel…

Het is de weg die tot mij spreekt, in monotonie van witgestreepte morse trekt hij banen in mijn hoofd als eigen stem door velden galmt. Van dat alles herhaling is zonder einde. Reizen zonder bestemming. Bewegen zonder doel. We draaien de klok op maar missen de sleutel…

Poëzie is altijd onvolledig, taal die nooit de waarheid vangt. De ziel geminimaliseerd tot woorden. De dunne koorden waaraan de dichter hangt.…

vijf tijgers en een hellebaard zijn keizerlijk gekroond literaire schuinsmarcheerders zagen zich verschoond van alle talen taken regelgeving en ook regels enzo meer was lappen aan de laarzen die marcheerden door wat zinnen punten komma's tot kabouter provocaties liever lieverdjes gaan pesten en de tijger hellebaarden likten…

ach mensen help hem uit de brand laat hem niet suffen achter het papier maar hou de dichter wakker waardeer zijn werk met uwe hand ’t is maar een arme stakker hij slooft en sloebert door de taal soms hoogverheven dan weer heel banaal reikt hij u eerst nog hoge idealen aan de keer daarop verkeert hij weer in diepe dalen hij kon niet dieper…

Ik leg mijzelf in vaste vormen mijn handen en mijn kloppend hart verstilt mijn benen en mijn armen mijn handen en mijn kloppend hart het ritme doet mij slechts verwarmen met tussenpozen soms verward leg ik mijzelf in vaste vormen mijn handen en mijn kloppend hart…